Ligt het aan de herfst? Is het vanwege de wat beduusde Prinsjesdag? Hoe komt het toch, dat ik me sip voel en beteuterd? Prinsjesdag misschien!

Ooit, vele jaren geleden kwam ik in een pretpark in Amerika oog in oog met Michael Jackson. Hij had een doek over zijn gezicht. Het was het eerste mondkapje dat ik zag, zeg maar, open en bloot en plein public. Ik voelde een intens medelijden.

Hoe komt het dat juist degenen die niet verlegen zitten om een appeltje voor de dorst, hun dagen en nachten vullen met de jacht op mazen in de wet? Bij deze sombere bezigheidstherapie is een heel ecosysteem betrokken van gatenexperts, consultants en lobbyisten. Er zijn meesterontduikers, afhankelijke politieke vertegenwoordigers, en pak-me-dan advocaten. Toch is het een werkgelegenheidscreatie die het daglicht slecht verdraagt.

Stel je voor, beeld je in! Dat was ooit de uitdaging van John Lennon. Tegen iedereen die dacht dat alleen dromers een wereld bedenken waarbij grenzen, naties en bezittingen overbodig zouden zijn zei hij: "wacht maar af, op een dag schaar je je bij ons."

Wie ben ik om de blues te zingen? Ik ben blank, ik ben als kind niet geslagen en niemand heeft mijn hond afgepakt. Woke was lang een geliefd woord in de blues; ‘I woke up this morning and the dog was gone.’ In de blues is wakker worden het eerste drama van de dag.

Ruim vijf jaar geleden kwam ik met hangende pootjes terug naar Nederland. Een echtscheiding zette een punt achter buitenlandse avonturen. Totaal naïef dacht ik dat er in Nederland een loket zou zijn voor terugkerende vaderlanders. Niets was minder waar. Nederland was veranderd.

De geschiedenis kan je niet veranderen. Wat is gebeurd is gedaan. Wel is er steeds verandering in hoe je kijkt naar dat wat is gebeurd. Dat doet elk mens. Wanneer je als puber terugkijkt op je peuterjaren vind je dat je toen zo onbenullig was. Twintig jaar later is je kijk op die kinderjaren weer anders en tegen de tijd dat je gepensioneerd bent en terugdenkt, zie je weer een ander verhaal.