Het moet niet gekker worden. In de Verenigde Staten probeert kameraad Trump, oeps, foutje, kandidaat Trump zich van faillissement en detentie te redden door een nieuwe troef uit te spelen. Voelt u hem? Trump-troef. Hij gaat merchandise verkopen.
Voor ongeveer vierhonderd euro heb je een paar goudkleurige ‘ik geef nooit op’ basketbalschoenen. Of ga je liever voor de zwart, rood, witte vrijheidssneakers? Voor een luttele zestig dollar koop je een Trump-bijbel en hij begeeft zich ook op het pad van de geurtjes. Wie weet, weet Bernard, ’s werelds rijkste man van Louis Vuitton faam, hier meer van? Wordt het oranjebloesem aftershave misschien? En dan is er nog het nieuwe social mediakanaal Trump-Tok. Dat zorgde voor een echte achtbaansensatie sinds het vorige week voor beursnotering werd gepresenteerd op Wall Street. Oeps, renteniers, bezint eer ge Trump bemint.
Om nog even bij ander schoeiselnieuws te blijven; de nationale Mannschaft van onze oosterburen gaat vanaf 2027 overstappen – voelt u hem – schoenen - stappen – op Nike. Jawel! Na zeventig jaar en drie Weltmeisterschaften is Adidas bye-bye-badidas of beter gezegd, het wordt binnenkort Nike-di-das. Dat krijg je ervan, als je je familievetes niet weet te sussen. Twee honden vechten om een been en das Amerikanische Kapital gaat ermee heen.
De geschiedenis van Adidas en van de gebroeders Rudi en Adi Dassler is als het ware een parabel over de machtsstrijd tussen marketing en inhoud. Adi Dassler was de man van de creativiteit, de uitvindingen en de kwaliteitsschoenen. Hij vond onder andere de schroefdoppen voor voetbalschoenen uit. Broer Rudi was de man met de overtuiging dat iets pas waarde heeft als het verkoopt. Na dit meningsverschil en nog wat andere narigheid tijdens de oorlog, wanneer de ene broer de andere verlinkt, start broer Rudi zijn eigen merk, Puma. Beide merken zijn nog steeds Europese topmerken en na Nike is Adidas nog altijd wereldleider, maar binnenkort niet meer in het Duitse vaderland dus.
Rudi’s visie lijkt het anno nu te winnen; marketing en media is wat matters. En natuurlijk nog die andere hoofdletter M van macht (lees, money). Het is verkiezingsjaar en we gaan nog kunnen genieten van de partijtjes moddergooien. Kennelijk zijn politiek en macht (lees money) nog steeds twee handen op één buik. Altijd goed voor wat extra achterklap en verdachtmaking.
Ook onze eigen Kamers laten zich maar wat graag afleiden door een gezellige roddelpartij. Verzuurde aarde, verschraalde zorg, verarmde scholing, oorlog in de achtertuin, woningnood, een groeiend leger van verwarde stumpers die helaas de boetes voor hun dakloosheid niet kunnen betalen, informatiebronnen die online worden uitgehold door analyseloze samenraapsels van AI; aan dat alles kan ons leiderschap zich in formatietijd toch niet branden. Wie gaat zich nou met dit soort futiliteiten bezighouden!
Nee, nee, nee. In Europa en ook Nederland gaat de aandacht naar welke politicus roebels in de achterzak zou hebben gestoken.
In andere werelddelen gaat het over teruggekochte aandelen en uitgekeerde dividenden van leeggezogen ex-publieke werken. Je zou als arme rentenier van gekkigheid niet meer weten wat je met je geld moet doen. En zo komt dan de moraal van het verhaal. Gelukkig heeft een steeds kleiner deel van de wereldbevolking dat probleem. Het kleine clubje überrijkaards is druk bezig hun kapitalen aan de maatschappij te onttrekken door die veilig te stellen in belastingparadijzen. Zo niet dan kan er nog veilig worden geïnvesteerd in wapenarsenalen, crypto of kunstbeleggingen.
Zodoende blijven er alsmaar meer mensen over die zich absoluut geen zorgen hoeven te maken over hoe ze hun geld vasthouden. Wat je niet hebt, kan je niet verliezen. Zij weten dat al het politiek getouwtrek tijdens verkiezingstijd vooral gaat over ogenschijnlijke zeggenschap. Achter de schermen speelt zich het echte spel af. En net als de Formule 1 is dat een spel voor big boys met hun toys.
Lekker belangrijk!
