Het is een nieuwe ervaring bij al die andere die je overkomen in tijden van afwezige aanwezigheid. Op weg naar de hemel ben ik andere geestverschijningen tegengekomen die mij een gevoel gaven van gecontroleerde passages.

Het is nauwelijks voor te stellen dat iemand die Henk gekend heeft niet een ‘goede klik’ met hem had. Henk was een bijzonder inlevend, tolerant en begripvol mens met een geweldige drive. Iemand die kon praten maar ook kon luisteren. Hij was daarbij gezegend met een gezonde dosis humor en wijsheid. Een buitengewone ziel van een goede vriend is opgestegen.

Overal trekken groteske optochten door de straten, waarin de bruidegom de stad wordt rond gezeuld verkleed als een maharadja te paard. Voorop gaan bizarre harmonieorkestjes. Terwijl de zanger over hen heen jodelt, blazen de muzikanten de waanzinnigste melodieën op glanzend opgepoetste tuba's, hoorns en trompetten, achtergelaten door de Engelsen. Zijn echoënde stem wordt versterkt door wel vijftien luidsprekers.

Dinsdagochtend werden we verrast met een pak(je) sneeuw dat nog aardig bleef liggen ook. HBNieuws – Modern Prinsenbeek fotograaf Jan Brouwer liet op dat moment juist zijn hondjes uit en dacht: ‘Straks even met de camera op jacht’. Maar toen het zover was waren de vlokken al in druppels veranderd en de witte wereld was verdwenen, alles kleddernat! Niet getreurd, ook dat levert mooie plaatjes.

Ik mag een laatste woord richten aan de nabestaanden. Het is de wens van Bram en samen hebben we doorgesproken en opgeschreven wat zijn woorden over zichzelf zullen zijn. Ook mag ik vertellen dat we heel veel plezier daaraan hebben beleefd.

Wij zitten in de huiskamer samen met de buren te praten over de waan van de dag! Met een kop koffie en een verrukkelijke kokosmakroon die Connie zelf heeft gebakken. Dan wordt er gebeld, ik loop naar de voordeur en open die. Er staat een man met een grote bos bloemen in zijn hand.

Op de luchthaven van Colombo, in de transithal, hoor ik uit een krakende luidspreker een melodieuze vrouwenstem omroepen dat de passagiers voor de vlucht naar Madras zich kunnen begeven naar gate nummer drie. Eerst nog moet ik langs een uiterst strenge controle in verband met de twisten tussen Tamil Tijgers en Singhalezen. Te voet kom ik buiten en zie ik het vliegtuig, vijftig meter links van mij. Wat klein is dat ding!

Als de nacht nog als een woelige deken over dit gedeelte van de aardbol gespreid ligt, dan wandel ik al aan het strand. De opkomende maan geeft me voldoende licht als ik langs de golven loop. De twinkelende sterren zijn al aan het verdwijnen in het lichter wordende blauw, als de dag met een sneltreinvaart over je heen komt. Het lijkt of de deken van de nacht flink wordt uitgeschud. De eerst wat matte kleuren van het zonlicht die tegen de wolken aanschijnen en de kleuren van de dag weerkaatsen.

Vroeger zei men: wijsheid komt met de jaren. Mijn eigen ervaring is dat het helemaal niet waar is. Naarmate ik ouder word, kom ik er steeds meer achter dat er waarschijnlijk wel een bepaalde wijsheid is, maar toch niet veel meer dan de gemeenschappelijke deler.

Wat een heerlijk gevoel is het om weer terug te zijn in het, voor mij, aards paradijs. Als ik 's morgens wakker wordt, de zon al schijnt en ik nog even lig na te soezen van een goede nachtrust. Als ik opsta, de deur van het balkon open doe en de geur van de zee door de warmte gedragen me tegemoet komt.

Mensen slapen, hoesten, rochelen, praten, roken, zweten en snurken. Ik ben vooral in beweging, want vijf minuten stilzitten is teveel gevraagd voor mijn verkrampte botten en gewrichten. Steeds opnieuw schreeuwt een slapend stuk lijf om verleggen. Toch probeer ik dat zo min mogelijk, want het verplaatsen van tintelende ledematen lukt niet zonder slag of stoot. Dan weer plant ik een schoen op een hand of een voet, dan weer schop ik iemand onbedoeld tegen de zij.

Een rits goederenwagons glijdt voorbij, er komt geen einde aan. Mijn reisgenoot en ik rennen een groep Indiërs achterna die getooid met koffers en tassen naar achteren snelt. Even later staan we verbijsterd stil voor de allerlaatste tjokvolle passagierswagon. Bezwete Indiase mannen hangen buiten de deuren; uit alle getraliede ramen steken hoofden en armen. Ontsteld kijken we elkaar aan.

Zen houdt van eenvoud en komt graag meteen tot de kern. Het beroemde verhaal over Zenmeester Ikkyu is daar een prachtige illustratie van.

Ik heb een afspraak gemaakt met Mariëtte om een wandeling te maken. En daarna te gaan lunchen bij de Heeren van Breda, een mooie plek bij het Mastbos in Breda. Wel, dat wil ik wel.

De zon schijnt en ik ga wandelen. Al snel kom ik een man tegen. Die spreekt mij aan met een vraag. “Het is een mooie dag nu ik aan het wandelen ben met de hond”, zegt hij. De hond ziet er heel goed verzorgd uit. Mooie glanzende haren en goed getraind.

Puts, is een emmer aan een touw, waarmee water wordt geschept langs de boot om het dek schoon te maken. Het is een lekker werkje, zeker als de zon schijnt. Je staat daar als ketelbinkie de emmer aan een touw over boord te gooien, zo ver mogelijk van het schip vandaan. Dat is niet per se nodig, maar je vindt het toch leuk om dat te doen.