Als de nacht nog als een woelige deken over dit gedeelte van de aardbol gespreid ligt, dan wandel ik al aan het strand. De opkomende maan geeft me voldoende licht als ik langs de golven loop. De twinkelende sterren zijn al aan het verdwijnen in het lichter wordende blauw, als de dag met een sneltreinvaart over je heen komt. Het lijkt of de deken van de nacht flink wordt uitgeschud. De eerst wat matte kleuren van het zonlicht die tegen de wolken aanschijnen en de kleuren van de dag weerkaatsen.
Het voortdurend wisselende kleurenpatroon van het steeds lichter wordend oranje wordt omringd door het blauw en gaat over in een samengebalde gele kleur die even later overtroffen wordt door de hel witte zon die alle kleuren wegvaagt en een samenspel aangaat met de heldere, strakblauwe lucht. Tegelijkertijd voel je de warmte van de zon. Dan sta ik stil en beleef de eerste golven die aankondigen dat de vloed op komst is. Het lauwwarme zeewater omspoelt mijn voeten. Als het water zich wat terugtrekt dan wordt het zand onder mijn voeten weggezogen. Een aangenaam, bijna kinderlijk prettig gevoel.
Ik wil met de golven gaan samenspelen en kijken, als ik blijf staan, hoeveel zand wordt weggespoeld door de golven die met kracht rondom mijn voeten en benen breken en uiteenvallen in gespetter met veel helderwit schuim en zoutkristallen die nog een extra effect aan de glinstering van de golven geven. Ja, bij elke golf zak ik steeds een beetje verdere weg.
Terwijl de zon op mijn rug schijnt neem ik twee baden. Het zoute water, dat om mijn benen spoelt en een fris tintelend gevoel geeft, en de zon op mijn lijf, heerlijk. Ik trek eerst mijn linkerbeen omhoog en doe een stap opzij, daarna volgt het andere been. Je kunt wel proberen om met twee benen tegelijk omhoog springen, maar dat zal je niet gemakkelijk vallen. Vallen wel, maar dan in het water, wat op zich ook niet erg is, maar bij het opdrogen plakt dat zoute water toch wel.
Er zijn al veel kleine vissersboten op zee, op weg naar hun vindplaats, hun stekkie, die heel wat groter is dan dat het lijkt als je aan de kant staat. De donkerrode zeilen steken scherp af tegen het licht dat achter de schepen opkomt. Je hoort nu de wind waaien, of is dat voelen? Het water maakt ook lawaai. Het bruist van energie. De golven storten ineen met donderend geweld als ze hun hoogste punt hebben bereikt. Het schuim van de golven spat uiteen, wat weer een fascinerend schouwspel voor me is. Laag vanuit het kokosnootbosje scheert een visarend over het water, nu al op zoek naar een visje. Wat hem geen moeite zal kosten, want hier is volop vis.
Verder sta ik hier helemaal alleen als een toevallig schepsel op aarde. Mijn blote voeten in het goudgele zand, met op een paar meter van me vandaan een groepje palmbomen en kokosnotenbomen in volkomen serene rust. Ik hoor de zee ruisen, ik zie de golven steeds weer terugkeren in een poging om als golf op het strand te sterven, een onmogelijke poging! Dan zou ik willen dat de tijd een eeuwigheid was. Altijd een verbinding met de zee en tegelijkertijd met het land, terwijl de lucht om me heen speelt door de wind en in de zon die in de verte aan de horizon zijn kleuren de ruimte in laat schieten.
Maar ook ik zet mezelf in beweging en loop een paar uur over het strand. Meestal gaan mijn gedachten niet verder dan de golven die stuk slaan op mijn voeten en een eindje verder gewoon helemaal uitrollen. De golven die voortdurend veranderen van grootte, hoogte en kleur, en in allerlei variaties. De aanstormende golf die nu breekt of juist aan sterkte wint en krachtig te pletter slaat op de stukken rots die her en der verspreid liggen. Met flink geweld en heel hoog opspattend als een gordijn dat steeds dunner wordt en uiteindelijk in druppels meters verder als solisten zich weer bij elkaar voegen om de volgende harmonie te spelen.
Het is imposant genoeg om steeds weer naar deze herhalingen te blijven kijken, eigenlijk gedachteloos. En dan lekker vrij en blij een douche te nemen, het zout af te spoelen en te ontbijten.
