Ruim vijf jaar geleden kwam ik met hangende pootjes terug naar Nederland. Een echtscheiding zette een punt achter buitenlandse avonturen. Totaal naïef dacht ik dat er in Nederland een loket zou zijn voor terugkerende vaderlanders. Niets was minder waar. Nederland was veranderd.

Alleen al in mijn woonwijk zijn er honderden vrouwen zoals ik. Na een relatie die is vastgelopen moeten we opnieuw beginnen. En de mannen zitten dan natuurlijk in hetzelfde schuitje. In hoeverre de vraag naar woningen voor gescheiden gezinnen een rol speelt bij de woningnood is misschien onderzocht, maar ik heb de statistieken niet kunnen vinden.

Toen ik Nederland verliet, dertig jaar geleden, werd in mijn stad net de eerste moskee gebouwd en de discussie over het vluchtelingenvraagstuk stond nog niet bovenaan de agenda. Nu is één op zes inwoners in Nederland eerste of tweede generatie allochtoon. Over de hele wereld vervagen de grenzen tussen binnen- en buitenland. Voor veel mensen gaat het veel te snel.

Die jaren in het buitenland hebben mij gevormd. Je wordt een soort nomade. Terugkijkend realiseer ik me dat ik aan het eind van de middelbare school al zes keer was verhuisd. Direct daarna ging ik naar Londen, omdat dat toen de stad was waar je musicals kon zien en studeren. Ik had geen beurs en werkte in hotels om in mijn levensonderhoud te voorzien. De woningnood was daar toen al groot en in vier jaar verhuisde ik acht keer. Op allerlei creatieve manieren vond ik een studentenkamer; door samen met anderen een flat te huren of door huishoudelijk werk te doen in ruil voor een kamertje.

Daarna heb ik een tijdje geproefd van het leven van bohémien en kon ik als zangeres net de eindjes aan elkaar knopen. Toen het weer tijd werd ‘echt werk’ te doen, kwam de ervaring in de hotels goed van pas. Via banen in België, Italië en Frankrijk belandde ik uiteindelijk in Nieuw-Zeeland. Daar begon, met de liefde van mijn leven, een Fransman, het grootste avontuur. We verbouwden een vervallen winkelpand op het platteland tot een B&B, en de muziek kwam ook weer terug in mijn leven.

Al die omzwervingen hebben indruk gemaakt en een stempel gedrukt op mijn kijk op de samenleving. Je bent overal een buitenbeentje. Je kijkt met een beetje afgunst naar de mensen die zijn geboren en getogen in hun stad of dorp. Zij horen erbij. Jij niet.

Maar er is ook een andere kant. Je leert zien dat één probleem heel veel verschillende oplossingen heeft. Je merkt dat in essentie mensen over de hele wereld meer overeenkomsten hebben dan verschillen. Iedereen wil erbij horen en het gevoel hebben ertoe te doen. Daarnaast vullen culturen elkaar aan en door op verschillende manieren te leren kijken naar de uitdagingen die op je pad komen, verbreed je je horizon.

Er was geen loketje toen ik terugkwam, maar er waren wel veel individuele mensen die me hebben geholpen. Bij de gemeente, in de wijk, op het werk. Je merkt dat als je hulp durft te vragen, die hulp komt. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen in de wijk, zoals schrijven voor HBNieuws.

Nu, na vijf jaar, merk ik dat ik me thuisvoel in de Haagse Beemden. Ik groet mijn buren en zij groeten mij. Ik ken mensen. Ik doe mee. Ik tel mee. Ik ben me gaan omscholen naar het onderwijs en krijg veel voldoening van het spelen met taal. Een verslag maken voor HBNieuws, van evenementen in de wijk, is leuk. Maar dan is het belangrijk neutraal te blijven. Je kan jouw kijk op de zaak niet geven. Dat mag wel in een column. Vandaar dat ik onder de naam 'vreemde eend in de beemd' u, de lezer, af en toe op zondag wil onderhouden met mijn gedachtenkronkels.

Het is spannend om mijn meningen onder woorden te brengen. Ten eerste help ik mezelf om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Daarnaast zou het zomaar een gesprek aan de keukentafel kunnen inspireren. Met elkaar praten over de gebeurtenissen die in de samenleving spelen, liefst onder het genot van een goede maaltijd, is toch duizend keer beter dan maar weer die telefoon te strelen. De berichten van virtuele verre vrienden kunnen even wachten. De Engelsen zeggen: er zijn veel verschillende manieren om een kat te villen en wij zeggen: er zijn veel wegen die naar Rome leiden. Het zijn de verhalen onderweg die het leven boeiend maken. Deze vreemde eend geeft u de korte pass.