Wie ben ik om de blues te zingen? Ik ben blank, ik ben als kind niet geslagen en niemand heeft mijn hond afgepakt. Woke was lang een geliefd woord in de blues; ‘I woke up this morning and the dog was gone.’ In de blues is wakker worden het eerste drama van de dag.

Nu is woke iets voor wakkere denkers. In het andere kamp staan de doemdenkers. Ze staan lijnrecht tegenover elkaar en gooien modder.

Ik heb nog nooit hoeven vluchten uit een land waar ik niet veilig was. Ik weet niet wat honger is en ik heb geen chronische ziekte. Nog niet. Daarom luister ik naar wat de leiders en spraakmakers zeggen. Ik hoor het liefst dat ik geen chronische ziekte zal krijgen, geen honger hoef te lijden en vrij en veilig mijn meningen kan vormen en ventileren. Helaas vertellen mij zowel woke- als wappiedenkers, dat ik daar beter niet op moet rekenen.

Van de woke-zijde hoor ik dat de planeet eigenlijk niet meer te redden is. Overconsumptie gaat door, het zwerfvuilnis in de wijk groeit, maar er is geen regering die een autoloze zondag, vleesloze maandag of zwerfvuilraap zaterdag voorstelt als noodmaatregel. Ondertussen draaien de servercenters op volle toeren en proberen boekhouders te berekenen wat duurzaamheid kost.

Van de komplotzijde hoor ik dat de medicijnen die bedoeld zijn om ons te beschermen, meer kwaad dan goed aanrichten. Gelukkig heb ik met af en toe een aspirientje genoeg, behalve als er echt iets aan de hand is. Ik heb de vaccins overleefd, maar ben wel geschrokken van de onthullingen die als een grauwsluier door het nieuws waden. Elke maand weer meer onthullingen en allemaal even slecht. Dit zijn de momenten waarop we elke dag een tv-toespraak nodig hebben, niet over mondkapjes en vaccinatiebewijzen, maar over wat er allemaal is mis gegaan en wat er de volgende keer beter zal worden gedaan. Ik lees net dat in Taiwan de wetten mede door de burgers worden bepaald op basis van enquêtes. De burger kan het eens of oneens zijn met wetsvoorstellen en die peilingen worden meegenomen bij de besluitvorming. Kijk, zo kan internet ook worden ingezet.

Van de woke-zijde hoor ik over het leed van mensen die vanwege hun huidskleur, religie of geaardheid in steeds meer plaatsen ongewenst zijn. Daarbij heb ik het meest mededogen met diegene die op basis van huidskleur onrecht wordt gedaan, want daarover kan je niet discreet zijn. In de complexe multiculturele samenleving is discretie geen overbodige luxe.

Dan brengt het andere kamp in, dat hun kleuters in de leeskring op school het pamflet van de LGTB+ werkgroep krijgen voorgelezen. Gelukkig wordt het meeste onderwijs nog in de klas gegeven door docenten, meesters en juffen. Die moeten we in ere houden, want zij geven elk jaar opnieuw invulling aan de thema’s lentekriebels- of de derde kamerweek, nieuwsbegrip, plusklassen en levelwerkers. Kinderen reageren heel spontaan als je ze geen taboes probeert op te dringen. Ze kunnen, als ze willen, op school veel leren. Dat begint met leren samendoen en samen spelen en hoe meer diversiteit een mens al jong ervaart, des te meer komt de wens van John Lennon niet als illusie voor als haalbaar streven in zicht. Stel je voor, de grenzen zijn overbodig. Imagine!

Ik heb geen miljoenen op de bank, ik bezit geen huis, ik heb geen leidinggevende functie, ik doe niet aan politiek en heb dientengevolge helemaal niks in de pap te brokkelen.

Dat is eigenlijk wel goed zo.