Gezien: ‘De vier oudjes die niet dood wilden’. Gisteren, op vrijdagavond 20 december ging de nieuwe eenakter van Toneelgroep Haagse Beemden in Buurthuis Gageldonk in première. Vanavond volgt er een tweede uitvoering.

Het betreft een bewerking door regisseur Bert van Gerven van een toneelstuk geschreven door Suzanne van Lohuizen. Bij aanvang tikken klokken, rinkelen wekkers en wordt de bezoeker luidruchtig uit zijn vol-van-verwachtingsroes getrild. Dan klinkt ‘Time’ van Pink Floyd.

De muzikale omlijsting bij deze toneeluitvoering is in de goede handen van Milaunus Ambeua. Hij is geen onbekende in de wijk, maar zijn kerstmuts camoufleert hem zó goed dat hij bijna onopvallend, als entourage, op het podium aanwezig is. Na afloop vertelt hij enthousiast: “ik kreeg van Bert carte blanche en heb het helemaal zelf mogen invullen. Erg leuk en weer eens wat anders om bij zo’n beladen onderwerp passende muziek te mogen maken.” Zijn spel was verrassend ingetogen, met een mooie melodieuze, fluweelzachte zangstem en volle, sfeer genererende gitaarakkoorden.

Opzij, opzij, opzij…

De vier oudjes komen in alle haast het podium op gestiefeld. Ze hebben wel duizend kleine dingen te doen en te vertellen, maar al snel vragen ze zich door hun fysieke leeftijdsbeperking gedwongen even op adem te komen af waarom ze zich eigenlijk zo druk maken. Bij het ontbijt ontvangen ze een brief waarin wordt aangekondigd dat hun tijd erop zit. Vandaag gaan ze dood!

Verzet, angst en berusting

Het leuke van dit stuk is dat het vanuit psychologisch opzicht bezien goed doortimmerd is en dat het daarbij zoveel luchtige humor in zich herbergt dat het de zwaarte waarmee de dood doorgaans omringd wordt voor een deel opheft. Daar zijn: Het verzet tegen de dood: vanuit boosheid roepen dat je het eeuwige leven hebt. Tussen je oren kun je nog in de spagaat, maar hoe denken je benen daarover? Dan volg angst voor de dood: Zó bang zijn dat je nauwelijks meer durft te leven. Als ik eet kan ik me verslikken: ik eet niet! Tenslotte volgt berusting. Het valt allemaal wel mee. Het doet geen pijn. Eenieder stelt zich het paradijs anders voor. Dan slaat de twijfel weer toe, is de cirkel rond en komen we weer uit bij: verzet.

De vier oudjes

De vier acteurs die de oudjes overtuigend gestalte geven zijn: Yvette Livius (Olijfje), Harry Roufs (Diederik), Jacqueline Paridaans (Jodi) en Janni Stehouwer (Kees). Simone Verduin neemt moedig de ‘verouderingsvisagie’ voor haar rekening. De gewenste ‘looks’ vormen ook voor haar een leuke uitdaging. Tegen Yvette zegt ze: “Ik heb je nu in podiumlicht gezien. Morgen maak ik je nóg ouder.”

‘De vier’ wonen al geruime tijd samen in een huis. De dagen zien er allemaal hetzelfde uit. Toch zijn zij verknocht aan dit leventje, daar komen ze nú achter. Maar: daar wordt op de deur geklopt!

Conclusie: Eerst ‘De vier oudjes die niet dood wilden’ zien, dan pas sterven! Er zijn voor vanavond nog enkele kaarten beschikbaar.

Info W: toneelgroephaagsebeemden.com