Ik zit op mijn balkonnetje op de zevende etage van een Spaans hotel met verbazing het nogal kenmerkende Haagse Beemden klimaat te ervaren. Het regent namelijk pijpenstelen en volgens de weerradar hebben zich vrij zwarte wolken verzameld boven de Costa Brava, mijn verblijfsomgeving dus.

De wet van Murphy komt hier volledig tot zijn bestaansrecht (het bewijs van de wet van Godwin zal niet lang op zich laten wachten vermoed ik). Ik voel me vreemd genoeg direct weer ‘thuis’ bij deze neerslaghoeveelheden.

Mijn eerste vakantiesouvenir is een parapluie. Toen mijn nageslacht nog piepjong was heb ik mijn vakantiegeld ter plekke aan hen moeten spenderen voor de aankoop van diverse medicamenten. Dit is 45 jaar geleden. De tijden zijn veranderd.

Het avontuur zit hem in het feit dat ik een busreis boekte en dan is twintig uur voortsjokken in een touringcar voor mij een middeleeuwse ervaring zeker op de Autoroute du Soleil. Verdeeld over twee dagen deden zich vijf bijna aanrijdingen voor waarbij onze chauffeur een drietal remproeven moest uitvoeren en dat is geen pretje; van luidruchtige geschreeuwde doodsverwachtingen tot rondvliegende elektronica. Wat die persoon op dat petieterig kleine touring WC-tje heeft doorgemaakt tijdens een noodstop wil ik niet weten,

De chauffeur vertelde ter ontspanning, voor zijn beroepsgroep zeer herkenbaar, anekdotes om te bewijzen dat het nog erger kon zijn dan onze malheur op die momenten. Na enige tijd werd het gelach aanzienlijk minder en zakte het publiek weg in een lichte verveelroes. Pas de aankondiging van een korte stop bracht het volk in beweging om als een op hol geslagen kudde melkvee de beschikbare toiletten te belegeren. Het ellebogenwerk van het vakantievolk bij die gelegenheden getuigde van een strijdlust, voetbalhooligans waardig.

Aan het eind van de eerste reisdag werd gestopt bij een hotel voor de nacht. Snel mijn nachthemdje aangetrokken en daarna vrijwel direct slapende neergestort op een schuimrubberen matras om wilddromend midden in de nacht badend in het zweet van de herbelevingen wakker te schieten onder het uitroepen van: “Waar ben ik?”

De tweede reisdag was het aantal kilometers minder maar mijn weerstand om in de bus niet wanhopig aan de nooduitganghendel te gaan rukken: “Laat me eruit” nam wel toe. Na aankomst in het hotel werden de kamers verdeeld. Acht verdiepingen en jullie raden al op welke etage ik werd ingekwartierd! Mijn dringend verzoek om een parachute werd chagrijnig afgewezen.

Nu kon de vakantie echt beginnen. Het hotel heeft een zwembad, waar dan wel? vroeg ik mij af. Op het dak van de achtste etage! Inspectie van het met kunstgras belegde dek vertoonde hier en daar wat Inzinkingen. Als dat plafond op verdieping acht het maar uithoudt, zoniet dan wacht mij een hele natte ervaring. Niet meer over nadenken, dwong ik mijzelf. Ik voelde heimwee naar de Beemden in mij opkomen. Over een dag of zeven weer op Bredase grond.

Ik begon mij af te vragen wat het bottomline verschil was tussen drie uur vliegen en lange wachttijden op Schiphol versus twintig uur in een touringcar. Ik neig nu echt naar vliegen. 2025 is nog een aantal maanden weg. Wie dan leeft wie dan zorgt…