Driewerf hoera! CoMed is historie geworden. Net als duizenden medebewoners van de Haagse Beemden was ik op zoek naar een nieuwe dokter. Via een bevriende relatie ben ik in contact gekomen met een ‘online’ arts. Dit is een geheel nieuwe ervaring voor mij, mag ik wel zeggen. Online is voor mij een begrip dat iets bij je brengt via een schermpje, maar ongrijpbaar blijft.

Thans tracht ik mij voor te stellen hoe je een ongrijpbaar iets moet plaatsen in een omgeving waarin juist alles op iets grijpbaars is gefocust.

In een lichte vorm van begripsverbijstering zie ik voor mij dat ik telefonisch contact opneem met de online medicijnman en dan te woord gestaan wordt door een artificial intelligence iemand in een witte jas die mij eerst vraagt om het keuzemenu geheel af te luisteren en dan via mijn DigiD een keuze moet maken door met mijn muis te klikken op een plattegrond van het lichaam om het gepijnigde orgaan te duiden.

De vervolgstap is dat de AI witte jas vraagt de camera van mijn tablet aan te zetten en dan op commando het gekwelde en ontblote lichaamsdeel in stelling te brengen voor het alziend oog dat in no time een oppervlakkige scan maakt. Ik mag mijn bloeddruk meten met het apparaat dat ik kocht bij de Aldi, alsmede de Aldi zuurstofopname vingerklem. De resultaten worden doorgeappt aan de witte jas.

Op commando mag ik mij weer fatsoenlijk kleden en wacht ik gespannen op het kunstmatige oordeel. Output is een diagnose op basis van Wikipedia of digitale medische Winkler Prins en kan het zijn dat er een recept in beeld komt dat tegelijkertijd uit des pillendraaiers printer rolt. Kort daarop kan dan de pillenbezorgbus met piepende banden voor mijn optrekje tot stilstand komen om een pakje met pillen of zalfjes door de brievenbus te frommelen.

Vrijwel direct hierna komt de AI jas terug met de vraag om een beoordeling van de dienstverleningskwaliteit om, zoals in de hedendaagse wereld gebruikelijk is, een lovend oordeel aan te klikken op het schermpje met slechts twee keuzes: goed of zeer goed. Tot zover mijn eerste benevelde voorstelling van zaken.

Doet zich thans het probleem voor met de bejaarde mens die lijdt aan een verontrustende vorm van digibetisme. Hoe kan de witte jas hierop anticiperen? Ik vrees in dat opzicht het ergste. Waar zijn we aan begonnen? Hoe kun je een hoogbejaarde in korte tijd vanuit het stenen tijdperk klaarstomen voor het nucleaire tijdperk? Hoe leg je in oerhollands uit om via een blauwetandverbinding zachtwaren neer te laden van het wereld-wijde-web? De huis-aan-huisstudent die mensen bidwijs maakt en daarmee een paar centen beurt om zijn extravagante studieschuld af te lossen? Moeilijk.

Cursussen met kleine letters voor verziende bejaarden zijn een kwelling voor het oog, laat staan voor de impact op het korte termijn geheugen. Heel moeilijk. Zelf had ik al moeite om de handleiding van de Bosch hogedrukspuit te doorgronden en vergat ik na het eerste gebruik van het apparaat een week later hoe dat ding ook maar weer werkte! Tamelijk moeilijk.

Aan de zelfscankassa bij Appie Heijn, Lidl en IKEA heb ik vanaf het begin al de oorlog verklaard, het digitaal inchecken op vliegvelden heeft mij de lust om te vliegen ontnomen. Zomaar wat voorbeelden van technologische ontwikkelingen die de oudere consument in grote onzekerheid brengen. Wanneer houdt dit op? Nooit dusss. Welterusten.