Klik, heb ik beet? Ja toch, ik heb u te pakken. Met zo’n kop weet je zeker dat de nieuwsgierige mens even wil lezen waarover niemand praat en waarom. In vakjargon heet dit click bait.

Mijn Toon Hermans-vertaling is, klik ik heb je beet. Zoek maar op, Toon Hermans over zijn talenknobbel, l’amour – het schroefje, le père - de peer, la fleure - de vloer etc. Click bait is aas om u in de internetval te lokken. De halve bankwereld draait op klikken. Ik leerde als kind dat klikken lafhartig is. Excuseer even deze vrije associatie over klikken, maar dat houdt de spanning er in. Zo meteen vertel ik u echt waarover niemand het heeft en waarom niet.

Klikspaan, boterspaan, je mag niet door mijn straatje gaan. Het was een scheldrijm. Een klikspaan is nog erger dan een leugenaar, alhoewel. Denk na, een klikspaan kan rustig tegen een leugenaar klikken. Die zal het dusdanig leugenachtig doorvertellen dat niemand nog iets gelooft. Zo werkt informatie en desinformatie op het internet. Stel je voor dat Wikileaks van Julian Assange naar buiten was gekomen in de Story. Dan had iedereen meteen gezegd dat het nepnieuws was.

Terug naar waarover niemand praat. De vier grote basisemoties zijn blij, boos, bang, bedroefd. Dat is ooit zo uitgevonden door knappe koppen zodat u alleen de letter B moet onthouden. Biedoe is blij, boehoe is bedroeft, brrrr is bang en botverdomme werkt altijd wel. Persoonlijk denk ik dat nieuwsgierigheid al deze emoties verslaat. Einstein zei het al: “Ik heb geen bijzonder talent. Ik ben gewoon nieuwsgierig.” Nieuwsgierigheid is open staan. Het is de eeuwige vlam van leren en vernieuwing.

Even een grapje tussendoor. Hoe maak je een sukkel nieuwsgierig? Dat vertel ik je morgen. Het is de truc van elke schrijver en cineast. Iets laten doorschemeren van wat zal gaan gebeuren. Dat schroeft de spanning lekker op en levert uitstekend materiaal voor de taalles over het werkwoordelijk gezegde.

Nieuwsgierigheid, er zit zoveel in. We leren dat de geschiedenis een opeenvolging van veldslagen is, die zogenaamd steeds zijn ondernomen vanwege tekorten. Motief om over de grens te kijken zou zijn dat de mens zijn territorium moest uitbreiden. Niets is minder waar. Het was altijd al doodgewone nieuwsgierigheid die de mens heeft gedreven om het groene gras aan de andere kant op te zoeken. En weet je wat? Daarbij was de behoefte aan uitwisseling veel groter dan de behoefte de ander de kop af te hakken. Meer en meer onderzoekers ontdekken dat de menselijke maatschappij niet stoelt op overleving van de sterkste, maar op overleving van de beste samenwerking. De groep die het beste samenwerkt wint.

Beeld je in dat een klein groepje héél rijke aandeelhouders en een paar héél grote bedrijven met heel veel lobbyisten goed zouden kunnen samenwerken. Gelukkig is dat ondenkbaar. Maar als ze dan de computerbedrijven opdracht zouden kunnen geven om met steeds meer lokaas steeds meer mensen in hun valletje te vangen, dan hebben al die andere mensen, hoe sterk ze ook zijn, gewoon geen kans. En uiteindelijk verliest iedereen. Zijn niet alle veldslagen op de lange duur het verhaal van verliezen? Toch. Gelukkig is bovenstaand scenario natuurlijk strikt ondenkbaar. Wij, de consument, de mens midden in de maatschappij, met onze vrijheid van denken en van meningsuiting, wij zullen er wel voor zorgen dat onze samenwerking beter is dan die van een handjevol erfgenamen. Toch.

Nu de waarheid waarover niemand spreekt. Het gaat hier om de enorme verspilling van het Nederlandse verkeersbudget. Zo’n beetje alle grote steden van Nederland maken zich hieraan schuldig en het zou mij niet verbazen als dit de reden is dat Pieter zich even buiten beeld heeft gezet. Sinds het woonerf als architectonisch verschijnsel is opgekomen in de moderne woonwijk, zie je overal peperdure verkeersborden: Pas op! Kinderen. Wat een verspilling. Wie is er nu bang van een kind?