Ojee, nu moet ik een muur in mijn huiskamer schilderen! Dat is de schuld van Kees van Kooten. Ik hoop dat hij een goede aansprakelijkheidsverzekering heeft. De wijnvlekken op het scherm van mijn laptop zijn snel schoongemaakt maar de vlekken op het rauhfaserbehang gaan er niet uit.

Ik zou die hele muur een Henri Matisse behandeling kunnen geven met achteloos opgeworpen blauwe vlekken. Dat zou een uitbreiding zijn van het motief dat nu prijkt op de vierkante meter muur naast de eettafel. Nu begrijp ik Niki de Saint Phalle die, voordat ze dikke dames mozaïekte, eerst een periode gewoon lekker met een pijl op een verfpatroon tegen de muur schoot. Dan maar kijken wat de druipende verf op de ondergrond achterlaat.

Maar mijn schietpartij was een ongecontroleerd uitspuwen van een volle mond rode wijn. Helaas heb ik geen getuigen, want ik was alleen tijdens het YouTube-na-tafelmoment dat ik vaak even inneem als digestief. Zo zie je maar weer dat alleenstaand zijn ook voordelen heeft. Niemand maant mij tot het doen van de afwas of wijst mij op mijn aanrecht en ik kan ongehaast wat clips tot mij nemen.

Oorzaak van mijn slappe lach die de obscene wijnspetterij op de muur tot gevolg had, was de sketch van vrije jongen Frederik Jacobse, slijter en voorzitter van de circle du vin populair. Deze cirkel heeft zich tot doel gesteld zoveel mogelijk zo goedkoop mogelijke wijnen van minimaal 11% aan de man te brengen. De mythe van wijnen met jaartallen, druivensoorten en de regio waar die vandaan komt vraagt immers om een tegenpartij.

Hier volgt een fragment; “Dames, heren ook, van de cercle. Wij hebben hier vanavond dankzij de gastvrijheid van Snackbar Beo deze schitterende bovenzaal natuurlijk niet voor niks gehuurd.” Op dit moment nam ik, heel onverstandig, een slok van mijn eigen vin populaire, een niet onaardige Shiraz voor net onder de vijf euro.

“Het is nu alweer voor de vijfde keer dat slijter Jacobs en zoon iemand mag slaan… tot ridder van de cercle. Applausje voor Dhr. De Bie. Met hapjes van luxeslagerij Jan Krent… en de augurken komen als vanouds van Bert Blok’s groentehal.

Bij Jan Krent spoot spontaan mijn volle mond rode vin populaire op het behang en nu rest mij niks anders dan via een goede jurist Dhr. Van Kooten te wijzen op zijn aansprakelijkheid. Ik zal even wachten tot na de komkommertijd want ook de tegenpartij zit op dit moment hoogst vermoedelijk in Benidorm.

Epiloog

Wat snak ik naar een terugkeer van de avonturen van F. Jacobsen en Tedje van Es. Ik wil met de mattenklopper. Ik wil weer wijsheden horen zoals, ‘met z’n allen voor ons eigen, laat de rest de rambam krijgen’. Deze tijd schreeuwt om de diep filosofische overpeinzingen van deze ervaringsdeskundigen. Ik wil weer weten welk jargon van beroemde uitspraken we gaan toevoegen aan de magere oogst van Nederlandse politici. ‘Geen actieve herinnering’ en ‘minder Marokkanen ‘ komt niet eens in de buurt.

Ze zouden deze tijden de politieke incorrectheid kunnen voorzien van fout commentaar. Zelfs al is, ook nu, de kans groot dat menig lezer de ernst van de situatie niet tussen de regels uit zou peuteren. Om deze treurige laatste gedachte te doden, neem ik ‘bingo in het bejaardenhuis’ tot me. Dit keer, voor de veiligheid, met een glas water. En vlak voor het slapen gaan, kijk ik dan nog even naar ‘voor al uw dameswensen‘ zodat ik met het beeld van Boy Teddy in Lederhosen de slaap kan vatten.

Jacobse en Van Es voor al uw dameswensen