Onlangs gaf mijn magnetron de geest. Dat betekende diepgevroren boterhammetjes met geweld uit de kluwen losbreken en onder de schemerlamp wat warmte trachten in te blazen, overigens zonder succes. Het consumeren van diepgevroren brood vraagt nogal wat van gebit en kaakspieren.

Dat gedoe was ik helemaal zat en een diepgaand onderzoek naar een vervanger die in het keukenmeubel past werd opgestart. Na ampele overwegingen en rijp beraad viel uiteindelijk de keus op een reeds gebruikt demomodel van Germaanse makelij.

De Belgische leverancier had het apparaat binnen een minuut geïnstalleerd. Men checkte of de verlichting werkte en dat was het dan. Er werd een lijvig boekwerk overhandigd waarin talloze functies werden uitgelegd. Na twee bladzijden was ik de weg al geheel kwijt en zat ik geruime tijd met betraand gelaat achter de geraniums naar buiten te staren.

Het was de volgende ochtend; mijn keiharde bammen wachtten op actie. Er schoot mij plots een levenswijsheid te binnen die mij als doorgewinterde manager vaak van pas was gekomen en luidt: ‘IF ANYTHING FAILS TRY THE INSTRUCTION.’ Nederlandse vertaling: ALS HET NIET GAAT ZOALS HET MOET, MOET HET MAAR ZOALS HET GAAT.

Dus eerst geprobeerd om met gepaste overmoed willekeurig een aantal draai- en drukknoppen te mishandelen. Hierop begon iets onheilspellend te zoemen en het machien mij op het display toebeet dat ik schaal A en rooster B moest verwijderen om glazen schotel C te plaatsen. Op de linkerknop gedrukt klonk er na een onbekend aantal seconden: ‘PING’. Actie gereed.

Mijn brood bleek loeihard en gloeiend heet geworden te zijn. Goede raad is te duur dus zat ik even later in mijn gevoel en overtuiging een aantal hardhouten platen te kauwen met voldoende Omega 3 tafelvet ingesmeerd om inwendig mondletsel te vermijden.

Dit omdat ik binnenkort in de stoel van de tandarts moet plaatsnemen om een tweetal implantaten in een braakliggend deel van mijn bovenkaak te laten heien. Iets waar ik niet met vreugd naar uitzie, maar ja: wie schoon wil zijn moet pijn lijden zegt een aloud gezegde, toch?

Ik verwacht dat ik, wanneer ik dat operationeel magnetronjargon eenmaal onder de knie heb, in staat moet zijn om met gemak ook een F16 van de luchtmacht te vliegen. Dit terzijde. Voorlopig blijft het dus wild experimenteren om de juiste touch te vinden.

Mijn noodplan is gericht om hulp in te roepen van een mijner kinderen/kleinkinderen om het rookgordijn in mijn bovenkamer op te laten trekken. Tot die tijd lijkt het verstandig om bij de supermarkten in WC Heksenwiel uitsluitend gewoon vers brood aan te schaffen en mijn nieuwe machine even op non actief te plaatsen totdat hulp ter plaatse komt. Ik leid een avontuurlijk bestaan waar menigeen jaloers op zal zijn…