Diepgewortelde maatschappelijke problemen wedijveren met de waan van de dag. Steeds laat de (innerlijke) strijd tussen de personen op het podium ons zien dat alles relatief is, maar deze legt ook intrinsiek bloot dat er serieus iets aan de hand is. Dreigementen worden als wapen ingezet: ‘Als je niet, dan…’ De (on)menselijke kant van ons wezen wordt in deze productie gebruikt om inzicht te verschaffen in de reële wereld. Wat wordt gedoogd en wat niet?

HBNMP bezocht de voorstelling in Podium Bloos. Het was volle bak. Op basgitaar en drums wordt een nieuwsgierig makend repeterend introdeuntje gespeeld: er hangt iets in de lucht! Bij binnenkomst is er een ontvangstcomité van juichende spelers. Ouders, opa’s en oma’s en een hoop medestudenten bevolken de tribune. Boven het podium hangt een dichte mist.

De steen

Het decor wordt gedomineerd door een object dat doet denken aan een ijsberg waar men ‘in’ kan en op kan zitten. In de begeleidende folder wordt dit ‘De steen’ genoemd. De voorstelling wordt geopend met een vrolijk lied: ‘Summer in the city’.

De acteurs praten snel, de verstaanbaarheid kan beter, maar de lichaamstaal laat niets te raden over: men is het niet met elkaar eens. Gelukkig lopen de spanningen niet al te hoog op. Al snel wordt het volgende lied ingezet.

‘Shine bright like a diamond. Diamonds in the sky’. Mooi gezongen, dat mag worden gezegd.

De TV gaat op zwart, de ijsberg ontvouwt zich en er ontstaat een nieuwe achtergrond. Uit de speakers klinkt een apocalyptisch stemgeluid: Klimaat, aardbevingen, hitteprotocol, storm Daniel. De nieuwslezer somt de rampspoed die komen gaat emotieloos op.

Condooms

Volgende sketch: zoonlief heeft een meisje op het oog. Moeder begint over condooms, uitkijken in het geval ‘dat’. De jongen wil er niets van weten. Hij moet het eerst allemaal nog aan zijn beoogde vlam mededelen en daar heeft hij het al moeilijk genoeg mee. Twee drummers voeren de spanning op. Dan is het tijd voor het hoge woord.

Verliefde jongen: “Wil je mee naar het feest?” Kaat antwoord zonder bedenkpauze: “Ik val niet zo op jongens”. Ze voegt er aarzelend aan toe: “Maar ik vind je wel aardig hoor.” De jongen antwoord quasilaconiek: “Laat maar, het was maar een weddenschap.”

Er volgt een supersnelle dans: ‘Music makes you lose control’. Jonas wordt gepest tot het uiterste. Woest smijt hij zijn telefoon tegen de grond. Ondertussen wordt er weer gezongen: ‘Twijfels; weet je nog wat hoop is; hou me vast. Als jij nog steeds je schaduw draagt.’

Zachte pianoklanken voorspellen een nieuwe episode in de ontwikkelingen. Rook drijft het podium op; MYS’T? De klanken nemen in spanning toe, felle lichtflitsen volgen. Er staat iets te gebeuren wat niet onderschat mag worden. Dan wordt het ineens helemaal stil en ontstaat er een lichte paniek, men is elkaar kwijt. Wat nu? De milieuproblemen van de VS, persoonlijke problemen, alles brengt verwarring. De mens is op zichzelf aangewezen.

Het blazersensemble van ‘De Graaf’ komt in deze fase prachtig tot zijn recht. Er ligt een slachtoffer op de grond. Een meisje wil dat graag filmen. Het gaat van kwaad tot erger. Dan komt de aap uit de mouw. De filmster richt zich tot het publiek en roept: het is maar gespeeld! Het is helemaal niet echt, we doen maar alsof. Trouwens, wie van u heeft er vanavond vlees gegeten? Heeft u lekker lang gedoucht? Ging u op skivakantie? De ramp komt niet zomaar, het is een keuze! Toch loopt het stuk nog goed af. Het eindigt met een swingend slotlied ‘I’m still standing’.

De Graaf Producties heeft onder de bezielde leiding van Alma van Ginneke met deze multidisciplinaire voorstelling een mooie prestatie geleverd. Leuk is dat er voor álle deelnemers, geroutineerd of beginner, een plaatsje op het podium is gecreëerd. Een extra pluim voor de nieuwe blazerssectie waarvan sommige leden nog maar drie maanden geleden voor het eerst met hun instrument kennismaakten. Het spetterde!