Een jaarlijks terugkerend en tegelijkertijd zenuwslopend tijdverdrijf. Het vooraf Ingevulde aangifteformulier toont aan dat Big Brother meedogenloos toeziet op mijn vruchteloos zoeken naar extra aftrekposten. Sommige vragen lijken voor mij op Chinees, zoiets als: 每年这都是多么糟糕的工作啊!

Regelmatig grommend van ongenoegen en met de heumige geur van transpiratievocht onder de oksels. Zweet, jawel, ondanks de noodgedwongen griezelig laag begrensde max. kamertemperatuur vanwege de deprimerende GigaJoule tarieven van het monopolistische Ennatuurlijk. Hun website meldt juichend dat zij al 85.000 klanten hebben; nogal klontjes als die klanten geen enkel alternatief hebben! Dat is voor velen een doorn in het oog.

Terug naar de IB-marteling. Ik stuur aan op een zo snel mogelijke beantwoording van alle vragen. Als ik naar buiten uitkijk op de groene long van de Haagse Beemden wordt mijn oog getroffen door een koppel reeën dat van links naar rechts voorbij davert. Wat een prachtig gezicht: die bruine hoefdieren tegen de groene achtergrond, nog mooier dan de kudde paarden die hier regelmatig graast. Even vergeet ik mijn kommer en kwel activiteit en staar gelukzalig uit mijn raam. Puur mechanisch ploeg ik vervolgens door de aangiftepagina’s heen en stel, na de kille berekening van mijn gedwongen bijdrage aan de Staat der Nederlanden, happend naar adem vast dat er, ondanks het door mij eerder in het jaar betaalde voorschot, toch nog een vordering bovenop komt. Was het maar een graadje of 10 warmer, dan zou ik op mijn motor stappen om het kladblok van mijn werkgeheugen te wissen.

Bij de verdere verwerking van deze emotie ´s avonds gekeken naar Flikken Maastricht. Altijd leuk camerawerk, maar meestal raak ik verstrikt in de onbegrijpelijkheid van de plot en wel omdat er telkens teveel lieden en namen voorbij komen. Ik geef het dan maar op en blijf kijken en gieren van de lach als ik Wolfs (die in elke aflevering thuis wat amateuristisch in een pannetje met iets onduidelijks staat te roeren) en Van Dongen (die thuis alleen maar een flesje water uit de koelkast rukt en na één slok dumpt) aandoenlijk zie stoethaspelen, terwijl zij op het flikkenbureau bloedstollend met grimmig en verbeten gelaat verdachten onder vuur nemen. Hierna maar even naar een potje biljart kijken om mijn uitputtende lachbui te dempen. Heb ik ondanks de Flikken toch een redelijk ontspannen avond beleefd.

Tis weer tijd om een uur of acht op mijn linkerzij te gaan staan. Morgen staat de wekelijkse voedseltocht in WC Heksenwiel op het programma, waarbij het telkens de vraag is of er ter plaatse nog vrije parkeerplekken zijn omdat het elke zaterdag wemelt van de vaders met ruimtevretende leasebakken die hun kroost toejuichen of -schreeuwen op de naastgelegen trapvelden van de BSV Boeimeer. Belooft zoals gebruikelijk een boeiende zoektocht te worden.