Het verbaast mij elk jaar weer hoe ons volk zwetend wakker schiet als de nieuwe vakantiegidsen met een plof op de deurmat vallen.

Het gezin stort zich zonder vader (hij mot immers aan de arbeid) veelal als een roofdier op haar argeloze prooi en na hevig duwen en trekken betreedt moeder & overwinnaar hijgend de woonkamer met de licht gehavende gidsen in moordende houdgreep onder haar oksel, de andere gezinsleden kreunend achterlatend. Haar voorpret kan beginnen…

De eerste schrik is de opnieuw graaiflatie-gevoelige prijsverhoging van de eindeloze massa trips en tripjes. De teugels voor het vliegen lijken verder te worden aangetrokken en bij moeder leidt dit instantaan tot een boosaardig gegrom en tandengeknars. In geval van onbetaalbare prijzen is de betreffende gids de eerste die een luchtreis maakt door de woonkamer en in haar vlucht helaas ook nog de innig gekoesterde Delftsblauwe kwispedoor van betovergrootonkel Sjarel meesleurt in een desastreuze buiklanding en orgie van scherven.

Alles wordt apart in rekening gebracht en dat geeft de consument soms het idee goedkoop uit te zijn, maar niets is minder waar. Aan al die fake kostenpostjes (koffertjes, beautycases, beenruimte, etc.) stel ik voor om dan ook maar de toiletten te voorzien van muntautomaten en deze via een voordringpolis à la Efteling te factureren.

Moeder gaat alle reviews van verleden klanten na en stelt dan haar top drie op. De kinderen krijgen opdracht om de foto's van happy hours op diversiteit te analyseren om mee te nemen in de finale besluitvorming. Ook het geboden entertainment wordt stevig beoordeeld. Liefst een all-in met jongens als Mart Hoogkamer of Bassie en Adriaan in hologrampresentatie. Ook wordt de afstand tussen de accommodatie en het zwembad geschat om te bepalen hoe vroeg de kinders uit bed geschopt moeten worden om vóór de opening handdoeken in de ligstoelen te gaan draperen.

Nu is vader aan de beurt. Hij mag besluiten welke reis van de top drie hij gaat kiezen onder supervisie van moeder. Voorts mag hij bepalen welk deel van zijn postzegelverzameling hij moet verkopen om de reis te financieren. In sommige gevallen daalt het niveau van de voorpret significant, zeker wanneer het begrotingstekort aanleiding is om de tegenstribbelende kinderschare als bezorgers aan te melden bij een organisatie die foldermateriaal verspreidt.

Rest opnieuw de prangende vraag: waar laten wij de hond? De asiels zullen weer uitpuilen van droevige viervoeters en de hond aan een boom in het Mastbos binden is no longer done. Verkopen wordt door de kinders gevetood. Ik volg het nieuws op dit onderwerp en ga zien hoeveel procent van de Nederlanders noodgedwongen ook dit jaar weer thuisblijft...