Rector Carin Janssen van Graaf Engelbrecht (ook wel ‘de Graaf’) gaat met pensioen. Om dit gebeuren niet ongemerkt voorbij te laten gaan, is er op 30 mei in het Chassé Theater een feestelijke bijeenkomst gepland. De hele school is er aanwezig, de grote zaal zit helemaal vol, voor een keer lekker geen school!
Het schoolorkest zet in met het nummer ‘La dernière danse’. Dan is het tijd voor de challenge. Karin mag de bolletjestrui aantrekken en wordt fiks op de proef gesteld. Op haar rug, en die van de medespelers wordt een bakje gevuld met balletjes gehangen. Die moeten er uit! Karin mag dan wel met pensioen gaan, ze springt als een dolle over het podium heen en weer en wekt de indruk dat ze nog decennialang mee kan.
Een leerlinge zingt het aangrijpend mooie lied ‘New York’, om aan te duiden dat Karin daar bij wijze van afscheidscadeau eens een kijkje mag gaan nemen. Dan volgt er een snelle dans.
Viktor Mind
De arts illusionist Viktor Mind laat met zijn programma ‘Mindfuck’ ervaren hoe je zintuigen je voor de gek kunnen houden. Als succestechnieken noemt hij afleiding en beïnvloeding van vrije keuzes. Hij toont vijf kaarten op het grote scherm. Neem er een in gedachten! Dan verschijnen er vier kaarten en de jouwe is weg. Hoe kan dat bij 750 kiezers? Simpel: Alle oorspronkelijke kaarten zijn verdwenen en er kwamen er vier nieuwe voor terug. Omdat het alleen boeren en vrouwen betrof is het niemand opgevallen. Je ziet het pas als je het doorhebt! Hij zet in op hypnose, laat de toeschouwers een zwart wit foto van de Eiffeltoren in kleur zien en sluit af met zijn befaamde truc met de duim en het doekje. It’s a yes!
Tot slot ontvangt Carin bloemen uit handen van de leraren en de leerlingenraad. Op de vraag ‘Wat ga je het meeste missen?’, antwoordt ze: “Deze vraag heb ik verwacht en ik heb er lang over nagedacht. Veel kleine dingetjes zijn mijn gedachten gepasseerd, maar het is nu duidelijk: Ik ga het meeste missen dat ik straks niet meer bij dit clubje hoor.” Na nog een staande ovatie is de zaal opvallend snel weer helemaal leeg, Zo gaat dat op ‘de Graaf’.
Laatste loodjes
Op vrijdag 14 juli zegt Carin in haar vrijwel volledig leeggetrokken werkkamer: “Gisteren was er een heel leuk afscheid: Ik was totaal overdonderd, er waren veel leuke acts en goede muziek. ’s Middags hadden we met de hele school een diner bij De Boswachter. Daarna was er een receptie op het schoolplein met de Victoriaband, leuke oude stijl Jazz. Aan de dynamiek van de school draagt iedereen een steentje bij, docenten, leerlingen, ouders en leden van de raad van bestuur. Ik ben zeven jaar geleden begonnen, het was mijn eerste baan als rector. Ik wilde een ‘kleine’ school, zodat ik dicht bij de leerlingen kon staan. We zitten nu op ruim achthonderd leerlingen en we groeien nog. De school is berekend op duizend leerlingen.”
Twee dingen vielen haar meteen op:
- Er was hart voor de leerlingen;
- De zorg voor elkaar.
Toch was de Graaf uit balans geraakt, maar ze wist niet meteen in welk opzicht. Er waren goede docenten, het was een schone school, maar toch waren de resultaten niet zo goed. “We hebben een nieuwe organisatiestructuur neergezet om ons te kunnen richten op betere resultaten. Het duurde anderhalf jaar. We waren al wel een ‘sportschool’ maar het lukte maar niet de ‘LOOT-status’ te bemachtigen.” Maar de aanhouder won.
Toekomst
Carin reisde al die tijd op en neer van Vught naar Breda. Ze zegt resoluut: “Nu gaat het goed, dit is het moment om afscheid te nemen.” Ze heeft nog veel energie. Carin studeerde Franse taal en wiskunde. Ze zou wel een boek uit het Frans willen vertalen. Er ontstaat nu ook tijd voor de klarinet, voor lezen: “Ik ga niets meer missen uit HBNieuws – Modern Prinsenbeek”, voor sport: “Padel en roeien, handbal vind ik te blessuregevoelig. Mijn man kookt graag en goed maar toch moet hij ook wat ruimte maken. Ik vind zoveel leuk dat ik me niet kan vervelen. Wandelen! Met vriendinnen staat het Pieterpad al op het programma. We willen ook nog graag een grote rondreis door Nieuw-Zeeland maken. Familie is daar in de jaren 50 van de vorige eeuw heen getrokken. “
Ze herhaalt: “We zijn in de afgelopen zeven jaren echt een cluppie geworden. Mijn collega’s en het deel uitmaken van de school ga ik echt wel missen. Ik ga het allemaal een plaats geven, daarna kom ik nog wel eens op de koffie bij de Graaf.”
