Ergens in een stad staat het studentenhuis Z 11, waarin jongeren op kamers wonen. We zien de bewoners zich door het jaar en het leven worstelen. Examenstress, ouders, liefde, gezien worden, omgaan met teleurstellingen… Hierdoor worden ze zichZ11 en durven ze te zijn wie ze zijn.

Een afwisselende voorstelling met zang, dans en spel, allemaal gespeeld, gezongen, gemusiceerd, gedanst en vormgegeven door onze leerlingen van Graaf Engelbrecht. Én, alsof dat nog niet genoeg is: ze hebben ook veel invloed gehad op de muziekkeuze, de teksten, de vormgeving en de inhoud van de voorstelling. Komt dat zien, komt dat zien!

Zo kondigt Graafproducties zichzelf aan en eerlijk is eerlijk, het prikkelt! We bezoeken de middagvoorstelling bij Podium Bloos. Leerlingen van Graaf Engelbrecht zetten een wervelende show op de planken. Het publiek wordt gevormd door de tweede klassen en de zaal zit gezellig vol. Mobieltjes weg, het spektakel gaat beginnen!

Dramadocent Michel Verdaasdonk verricht de aftrap. “We zijn in september begonnen met deze nieuwe productie, van scratch af aan. Er was niets, geen script, geen plan, geen idee, niets, nada, zero. Het is ontstaan met ieders inbreng!”

Muziek

Op een vierkant podium aan de rechterkant van de zaal zijn de muzikanten geposteerd. Een van de, zo blijkt later, zes zangeressen komt op en zingt ‘You know how I feel’, dat mooie nummer dat Michael Bublé ook zingt. Haar stemgeluid is overtuigend en goed doorleefd. Ze is niet bang voor het publiek en daarmee lokt ze alle aandacht naar de verder nog lege speelvloer.

Spel

De nieuwe bewoonster van het studentenhuis verschijnt ten tonele. De kamerindeling van het huis is met tape, dus tweedimensionaal, op de vloer aangebracht. Ze belt aan. Er is geen bel maar we horen hem wel, een leuk en luchtig effect. Ze wordt rondgeleid door het huis: “Hier is de badkamer, dit is de huiskamer en dat is jouw kamer.” Zo klein?

Dans

Er wordt een lied gezongen in het Frans en de dansmeiden maken radslagen. Ze leggen daarbij een jaloersmakende souplesse aan de dag. Buiten de muziekgroep om telt de cast 23 podiumleden die de zang, dans en spelactiviteiten op zich nemen. Er doet slechts een jongen aan mee: Matthias Op den Kamp, met hulde!

Een van de speelsters speelt een autischisch, nerdy meisje. “Ik houd niet van wachten. Weet je dat een mens in zijn leven gemiddeld 15 duizend uur wacht?” Sinterklaas, heb je er zin in? Nee, maar het moet! Het hoort erbij. Even later staat de kerstboom al, de tijd vliegt voort. Pannenkoeken met kerst, kan dat wel? De voorstelling verschaft een indringend inkijkje in de onzekerheden waar de jeugd mee worstelt. Niet alleen de examens! Wat te denken van arme ouders en tweedehands kleding? Het ‘erbij horen’ is cruciaal.

Potentie

Met name de zangstem van het wat langere meisje van kleur springt eruit. Ze zingt niet loepzuiver. Haar pitch verdient nog wat aandacht, maar wat een mooie en bijzondere klank brengt ze voort. Dan klinkt het ruige ‘A whole lot of love’ en gaat het dak eraf. Tot slot klinkt ‘Oh, I wanna dance with somebody, with somebody to love.’ Dan is het is alweer afgelopen. De tijd vloog voorbij, een dikke pluim hebben ze met Z11 terecht verdiend!