De moeder overste en haar medezusters maakten zich ernstig zorgen om Margaretha’s excessieve gedrag en probeerden haar te helpen. Daarom ging Margaretha in het geheim verder met haar versterving. Haar grootste wens was om heilig verklaard te worden.

Ze begon boeken over heiligen te lezen. Vooral hoe je heilig kon worden had haar interesse. Er stonden in die boeken middeleeuwse verhalen van beroemde mystici die het Heilig Hart van Jezus omschreven. Een lichtend en liefdevol hart dat getoond werd tijdens een verschijningen van Jezus. Het hart van Jezus dat tijdens de kruisiging doorboord was met de lans.

Volgens de mystici zorgde dit hart voor een fontein aan warmte en verlossing. Omdat Margaretha van mening was dat alleen haar hemelse meester haar enig gevoel mocht bezorgen, werden de middeleeuwse verhalen over het Heilig Hart voor Margaretha een obsessie. Dit Heilig Hart kon haar de emoties laten ervaren waar ze als mens toch wel naar verlangde. Toen ze ernstig verzwakt was en Margaretha haar emoties volledig wist uit te schakelen, nam tijdens urenlange bidsessies haar onderbewustzijn de overhand. Ze had bereikt dat haar lichaam zich in een spirituele staat bevond die men ook wel ‘tukdam’ noemt, gelijk aan de staat van Boeddha in meditatie.

Volgens Margaretha ervoer ze dan visioenen waarin Jezus aan haar verscheen en zijn Heilig Hart toonde. Uit het hart ontsprongen felle lichtstralen die Margaretha een liefdevol en warm gevoel gaven. Volgens haar autobiografie sprak Margaretha tijdens haar meditaties hoogstpersoonlijk met God. Hij gaf haar instructies hoe het Heilig Hart afgebeeld moest worden. In het klooster werd ze door deze verhalen met uiterste scepsis bekeken en vanwege het ongeloofwaardige karakter ervan niet serieus genomen.

Claude de la Colombière

Haar biechtvader Claude de la Colombière was van mening dat ze haar opmerkelijke ervaringen op moest schrijven. Margaretha ondertekende voor het boek een contract. Als inkt gebruikte ze haar eigen bloed dat afkomstig was uit de wond in haar zij. Deze diepe snee maakte ze eigenhandig voor het plechtige moment. Toen Claude de la Colombière de visioenen erkende steeg de sociale status van Margaretha in het klooster.

Het leidde zelfs tot uitstekende contacten met de Franse Zonnekoning Lodewijk de veertiende. De vorst was van mening dat hij zijn absolute macht van God had gekregen. Margaretha Alacoque die in direct contact stond met God en Jezus had daarom zijn directe interesse. Door haar contacten met de Zonnekoning verstomde alle kritiek en ongeloof van haar collega-zusters. Zij grepen ook niet meer in en zagen met lede ogen toe dat Margaretha als gevolg van haar zelfkastijding geheel verzwakt stierf op 45 jarige leeftijd.

Toen haar gebeente werd opgegraven waren haar hart en hersenen nog intact en bleken twee zieken ineens genezen te zijn. Vanwege de toch wel zeer dubieuze biografie duurde het nog tot 1864 voordat Margaretha zalig werd verklaard.

Pas in 1920 werd ze door paus Benedictus de vijftiende heilig verklaard. De verering van het Heilig Hart en het heilig verklaren van Margaretha Alacoque paste prima in de secularisering, de verwereldlijking van de tijd.

De vita, het levensverhaal van Margaretha werd aangepast en de Heilig Hart beelden werden een godsdienstige hype die meer dan een decennium duurde. Afbeeldingen van Margaretha Maria Alacoque die de verschijning van Jezus ervaart flankeren om die reden vaak afbeeldingen van Bernadette Soubirous in Lourdes tijdens Mariaverschijningen.