Tien, negen, acht, het aftellen kan beginnen. Nog even en het is 2025. Waar zijn de laatste vijftig jaar gebleven, ken je dat gevoel? In1975 stond ik aan de rand van het konijnenhol net als Alice. Mijn ondergrondse wereld was een metrostation in Parijs.

Daar was ik dan, met slechts een vaag plan en een grote drang. Naar buiten waar de wielewalen fluiten. Ik sprak twee Canadese toeristen aan om advies te vragen over hoe ik in Parijs aan een baan kon komen. Dat bleek minder moeilijk dan gedacht; bij de Alliance Française hingen advertenties van gezinnen die een au-pair zochten. Zo gezegd, zo gedaan. Via de Canadese meisjes werd ik opgenomen in een vriendengroep die mij min of meer adopteerde. Zoals Paul Simon het omschrijft; zoals een hond, werd ik bevriend.

Er was bijna sprake van gelukzaligheid vanaf die eerste stappen. Er waren zoveel momenten van gelukkig toeval, van een vreemde die op moeilijke momenten een kier openzette. Een paar jaar later overkwam mij hetzelfde toen ik vertrok om in Londen van dichtbij de wereld van de musical en het theater te proeven.

Vorige week boekte ik een paar dagen om met wandelschoenen aan langs de rivier en de kerstlichtjes te lopen en vooraan bovenin de dubbeldekkers alle prikkels op me te laten inwerken. Dat gevoel van op een missie te zijn en openstaan voor nieuwe indrukken was als vanouds. Ik had waarschijnlijk de hele reis een domme glimlach op mijn gezicht. Ik had ook afspraken met vrienden die al die jaren in mijn leven bleven. Mensen die mij hebben zien vallen en opstaan en die de mentors waren waaraan ik me kon spiegelen.

Drones in Amerika, Chinese spionnen in de intiemste kringen van de Engelse koninklijke familie en dreigende taal vanuit alle politieke fronten willen ons vooral doen geloven dat al wat van buiten komt gevaar is. Mijn nieuwjaarswens voor iedereen is... trap er niet in. De Notre Dame is herbouwd, de rebellen in Syrië zijn niet aan het plunderen geslagen en spreken over instituten en regering herstellen. In ons eigen land wordt de dreigende taal nog steeds heftig tegengesproken. Overal spreken mensen van vlees en bloed zich uit voor vrede en verbinding.

Niemand accepteert het bankroet van de medemenselijkheid dat ons wordt voorgehouden in naam van een oude orde. We weten dat we op dezelfde ene bol leven. Het handjevol doorgedraaide oude knarren of extremisten komt steeds meer in de kijker te staan voor wat ze werkelijk zijn. Ze worden niet meer gezien als Messias.

Ondertussen... stap daarom door je huis, door je straat en door je wereld met consideratie voor alles en iedereen en doe vooral alsof je precies weet wat je missie is. Ik voorspel je: het straalt af en je zal zien dat de wereld teruglacht. Een gezegend 2025.