Ik bestudeer het Max programmablad en kom tot de ontdekking dat ik net als altijd in dit drijfnatte jaargetijde allerlei mirrezoete B-kwaliteit liefdesfilms door mijn strot geramd krijg. Alle elementen om de perfecte tranentrekkers in een weinig artistieke regisseursblender te bereiden zijn in waanzinnige overdaad beschikbaar.

Het uiterst voorspelbare plot, waarin verhitte Kens en dito Barbies zich na een geduldig uitgebroede hartstocht eindelijk minnekozend in de bedstee storten in een wervelstorm van haastig afgeworpen kledingstukken luidt het einde van de film in. Hier heeft het hevig geëmotioneerde klap- en juichvee al anderhalf uur ademloos op liggen wachten.

En juist in dit jaargetijde wacht mij als compensatie voor zoveel amoureus geweld een lijstje met taken dat bij voorkeur voor het eind van dit decennium moet worden afgewerkt. Daarop staat onder meer de mechanische ventilatie die geheel op eigen initiatief de temperatuur op zolder naar onder het vriespunt stuurt. Heb ik weer!

Gelukkig is de decenniumwissel pas over zes jaar en daar put ik de kracht uit om mij in de warme woonkamer te verschansen en vanuit mijn comfortabele fauteuil met vreugdevoller zaken aan de slag te gaan. In de literatuurmand tref ik de Nederlandse Pravda aan waarin een keur van roddeltantes zich beijvert om het nationale legioen BN’ers te belasteren en te ontluisteren. Mijn oog valt daarbij plots op een fotootje van een oogverstuikend schaars geklede deerne in zwarte nylons en hoge hakken die bezig is om in een Belgisch bejaardenhuis de bewoners te entertainen. Ik check gauw even mijn tablet op beschikbare footage en ja hoor, ik zie opgemelde dame een spetterende lapdance aan een stokoude heer in rollator toedienen, waardoor ik vrees dat er in dit tehuis grote kans bestaat op onnatuurlijke oversterfte.

Ik lees hierna met het oog op het Eurovisie Songfestival een boeiend verhaal van Willeke Alberti intimi, voor wie fans zich zorgen maken of zij ooit nog op de planken zal verschijnen. Wat zal zangkunst minnend Nederland over de definitieve inzending besluiten? In het muziekwereldje barst het van de overambitieuze ego’s die allemaal wel een of andere schlager ten gehore willen brengen voor de eeuwige roem of de totale afgang. Waar zijn de Corry Brokken's, Annie Palmen's, Teddy Scholten’s maar ook Lenny Kuhr's van deze wereld gebleven? Ik persoonlijk zet mijn kaarten maar op Bassie en Adriaan dan is verlies sowieso gegarandeerd, en jullie? Ik moet bekennen dat dit festival op zich mij geen moer interesseert maar om de roddels te lezen over de gedoodverfde winnaars is soms aardig onderhoudend.

Na dit artikel kom ik de ‘Kick Out Zwarte Piet’ beweging tegen die besloten heeft om (dit jaar) geen kinderfeesten meer te verzieken. Goed nieuws, kunnen de Pieten zich eindelijk weer diepzwart gaan schminken. Maar KOZP zou KOZP niet zijn als ze niet naar vervangende actie zouden uitkijken; op 30 november is er een Palestijnse demonstratie waar de pietenhaters naar hartelust aan kunnen deelnemen - er zal wel weer aardig wat straatmeubilair gesloopt worden.

Door al deze berichtgeving was ik uit het lood geslagen maar gelukkig heeft vriendje Max V. mij weer gelukkig gemaakt met zijn vierde wereldkampioenschap. Betreurenswaardig is dat er zich tussen Max en enemy-of-the-state Johnny Herbert geen warme vriendschap zal ontwikkelen omdat Johnny er op uit zou zijn om de glans van Max’ prestaties te torpederen. Kortom eind goed, maar helaas niet al goed…