Plek voor je verlies is een ritueel dat wordt georganiseerd door de PKN- en RK-gemeenschappen van de Lucaskerk en is bestemd voor wijkbewoners die hun verlies willen omarmen om zo weer vanuit kracht hun levenspad kunnen bewandelen. Op zaterdag 16 november stond van 16.00 – 18.00 uur de deur open van de Lucaskerk, zodat wijkbewoners van welke afkomst of religieuze overtuiging ook, konden aanschuiven bij dit ritueel.
Bij de entree van de kerk worden de bezoekers van dit ritueel warm ontvangen door muzikant Mike Siwalette, die met zijn mooie gitaarspel en het zingen van toepasselijke evergreens bij een brandende vuurkorf de sfeer voor deze bijeenkomst weet neer te zetten. Hanny den Ouden, die de inspirator van de werkgroep is en het ritueel begeleidt, opent met de uitleg dat wij samen zijn gekomen om even stil te staan bij verlies. November is een maand waarin verlies vaak wordt meegemaakt. Afscheid geeft pijn en dat wordt soms jaren meegedragen. Verlies kan op allerlei manieren worden ervaren of het nu om verlies van een dierbare gaat, of van werk, goede gezondheid of door scheiding. Zij hoopt dat deze bijeenkomst veerkracht, hoop en moed geeft om mee naar huis te nemen. Zij vertelt dat de Lucaskerk een plek is om elkaar te helpen, samen te eten of er gewoon te zijn.
Muziek
Na de opening wordt de ruimte gevuld met mooie composities, gespeeld door Natan van Doorn op de piano. Dick de Man vertelt een verhaal over tijd. Tijdens de overdenking van zijn verhaal worden onze gedachten getroost door de mooie harpmuziek van Vera Kemme. Daarna volgen de sprekers Peter van Gurp en Jonneke Prins die beiden gedichten voordragen. Hanny den Ouden vraagt de bezoekers zich voor te stellen hoe zij waren als baby. Dat is meteen de intro van de zusjes Hannah en Leah (11), die het verhaal van een jonge vrouw voorlazen. De afwisseling van vertellen, muziek en korte stiltes zorgen voor momenten van kwetsbaarheid, het mogen voelen en omarmen van jouw pijn.
Eigen composities
Aan het einde van het ritueel krijgen de bezoekers de gelegenheid om een boodschap op een kaartje te schrijven en dat in de Lucaskerk achter te laten of het in de vuurkorf te verbranden. Natan eindigt de bijeenkomst met een eigen compositie, die het verloop van verdriet weergeeft. “Ik vind dat het ritueel mooi is gelopen”, zegt hij. Vera vertelt: “Ik bereid mij altijd thuis goed voor, maar vaak componeer ik ter plekke de muziek. Ik stem mij af op het moment, voel de sfeer en pas me daarop aan. Ik ben ook oprecht blij met hoe de samenwerking is. Je mag jouw eigen inbreng hebben. Het voelt als een gebreide mat, waarop iedereen mag uitrusten.”
De tweeling Hannah en Leah van Neerland zeggen: “Wij zijn toch wel trots, dat wij zijn gevraagd om het verhaal van de jonge vrouw te vertellen. Het is mooi en ook een beetje triest.” Moeder Stefanie: “Het is de eerste keer dat wij bij zo’n ritueel aanwezig zijn. Het is een mooie middag en zij hebben het goed gedaan.” Annemiek Diks vertelt: “Ik werd er stil van. Op sommige momenten kreeg ik kippenvel. Voor mij is het de eerste keer, dat ik dit ritueel meemaak.” Na afloop was er nog een nazit, waar de bezoekers onder het genot van een kopje koffie of thee nog even met elkaar in gesprek konden gaan.
W: lucaskerk.nl