Sommige liedjes kloppen niet. Je voelt het meteen maar het duurt even voor je weet wat er mis is. De tekst en melodie horen niet bij elkaar. Bij een opgewekt deuntje als ‘alles is voor Bassie’ denk je dat Bassie veel geluk heeft. Bassie wint altijd, al is ie een inhalige clown die niets wil delen. Dat verwacht je. Wat blijkt! Het gaat om een grappenmaker die telkens weer een taart in het gezicht krijgt en een emmer op z’n kop. Stank voor dank.

Er zijn nu dolkomische tv-spotjes voor goedkope deals die dat met veel humor omzetten. Je weet wel, die ‘Take action Beau’ reclames. Beau wordt gerekruteerd als het nieuwe gezicht voor de campagne want hij is sociaal en betrouwbaar, straalt kwaliteit uit en hij durft geen nee te zeggen. Daar kunnen wij ons makkelijk mee identificeren. Toch!

Whitney deed het ook. Een van haar eerste hits had een opheffende melodie met veel friemelende violen. De titel belooft de allergrootste liefde die voor de mens is weggelegd. Het begint hoopvol over kinderen en de toekomst maar al snel verandert de toon. Je kan maar beter leren om op jezelf te vertrouwen want er zal niemand voor je zijn. De slotsom is dat de eigenliefde het allerhoogste is. Kortom, trieste tekst op verheven muziek. Klopt niet.

Goeroes op het internet zijn nog een graadje erger. Met opbeurende wijsheden sturen ze je het riet in. ‘Tolereer niet dat iemand je terecht wijst, ze spreken slechts vanuit hun eigen onzekerheid’. Ja zo ken ik er nog wel een paar. Lief bedoeld maar het lost niets op. Het verspreidt meer verwarring in een al ontwrichte wereld.

De verkiezingsdag in Amerika komt dichtbij. Het zou de ver-van-je-bed show moeten zijn, het soort reality-tv waar je niet naar hoeft te kijken. Maar met zoveel werkelijke gruwel in de wereld, is het best lastig je schouders op te halen. Tenminste, zo voelt deze brave burger dat. Het liedje en de tekst kloppen niet. ‘

Een paar rijke mannen claimen, in het ene kamp, te strijden voor de individuele vrijheid en democratie. In het andere kamp houden de rijkaards zich verscholen. De kijker voelt de touwtrekkerij en kan er niks mee. Waarom lukt het die gefortuneerde goeroes niet onze werkelijkheid één jota beter te maken? Laat ze cake eten. Klink dat bekend? De oranje man belooft dat zijn grootaandeelhoudervriendjes niet hoeven meebetalen voor het onderhoud van de maatschappij. Dan kunnen ze lekker kosten drukken. Toch!

Bruggen en straten, een elektriciteitsnet en scholen voor slimme en gezonde mensen, dat vergeten we even. Dat betaalt straks de brave burger wel. Het andere kamp zwijgt over de mannen achter hun schermen. Niemand spreekt over de angst van de burger voor een computer-observatiemaatschappij of anders wel voor oprukkende dictators.

Alles voor de brave burger

En dan die rijkaards ! Eentje ‘gelooft niet in vakbonden’. Echt, daar heeft hij een hele heldere filosofie over. De ander voorspelt dat we niets zullen hebben en daar héél gelukkig mee zullen zijn. Klinkt een beetje als ‘alles is voor Bassie’. Toch!

Raar, dat juist die mensen met steeds méér, steeds ongelukkiger lijken, of is het steeds hebberiger. Dan heb je nog zo’n Tarzan die zijn werknemers bedankt voor zijn vakantie in de ruimte. ‘Dank je wel, w-blieft. Door jullie inzet heb ik dit mogen meemaken’. Hij staat anderzijds bekend als een chronische onderbetaler van zijn werknemers. De anti-vakbond-man riep een half jaar geleden heel stoer op de tv ‘plukjoe’! Zo, recht in de camera. Er waren namelijk adverteerders die probeerden hem te beïnvloeden met GELD. HIJ die zijn strijd voor de vrije meningsuiting had betaald met miljarden dollars, verloot nu elke dag een miljoen. Je kan alleen winnen als je aan zijn kant staat. Doe joe get the message?

ABBA wist het en de O’Jays, met hun openingstune voor de apprentice. Money money moneyyy! Natuurlijk beloven alle partijen dat ze zich inzetten voor de brave burger. Ach die arme Amerikanen, zo midden in de mangel. Gelukkig duurt het nog maar een paar weken.

Wij hebben het hier wel beter. Natuurlijk zijn er zondebokken, dat wel. Alle problemen zullen vertrekken in de koffers van de buitenlander, vervliegen met de vluchteling. ‘Meanwhile,’ zou Captain Kirk zeggen. Wat gebeurt er ondertussen in de echte wereld? Daar wordt gestaag doorgekopt. Er zijn meer brandhaarden, meer vluchtelingen en meer geweld. Waar is Don Quichotte?

Die politieke posterboys en girls, en de cryptogoeroes komen maar niet met een visie voor vrede of veiligheid. Orde is hun antwoord voor alles. Samenwerken aan een toekomst, niet op Mars maar gewoon hier is misschien te banaal. Nee, het plaatje en de tekst kloppen niet. Krijgt Whitney dan toch gelijk, en wij allemaal een taart in het gezicht en een emmer op de kop.