Doe es gek, koop een Fatbike

Ik heb mijn oerdegelijke ouweherenfiets onlangs ingeruild voor een Fatbike. Zulks ook ter vervanging van mijn Harley Sportster! Geen grap, maar diep gewortelde ernst.

Het opstappen op mijn hoge oude fiets bracht mij vaak in complexe instabiele lichaamshoudingen en dreigde er soms een stijlvolle, doch snoeiharde smak in de bosjes van mijn wilde voortuin. Zo'n val zou moeilijk herstelbare schade aan mijn ego èn de diversiteit van de flora/fauna toebrengen en diende coute-que-coute voorkomen te worden.

Na ampele overwegingen en rijp beraad greep ik mijn spaarvarken, sloeg het te pletter en telde een berg dukaten uit. Op naar de lokale fietsenboer en daar het gewenste model aangekocht, dat een aantal dagen later te mijnent werd afgeleverd.

Tijdens de allesomvattende uitleg van het bedieningspaneel door de fietsenboer dwaalden mijn gedachten pijlsnel af naar tropische omgevingen en klonk er een aloha-orkestje in mijn brein waardoor de goedbedoelde uitleg als een Hawaiiaans dialect in mijn oren klonk.

Ik hoorde nog net op tijd dat mij veel plezier met de bike werd toegewenst. Dat was toch wel een dingetje moet ik zeggen. Gelukkig is er nog het Internet.

Ik besteeg de fatbike, vroeg me licht wanhopig af hoe en welke van de vijf toetsen ik ook alweer moest beroeren om trapondersteuning te krijgen - dus over op paniekplan B: de ‘als-het-niet-gaat-zoals-het-moet, moet-het-maar-zoals-het-gaat’ methode. Op zeker moment zette ik de fietstrappers goed, waarop de bike zich als een hitsige stier onder mijn kont weg rukte en ik bijna op mijn plaat in de bosjes ging. Ik had, oh redbullshit, zo maar bij toeval trapondersteuning van de hoogste categorie geselecteerd!

Op weg ermee: van de derailleur met 7 versnellingen gebruik ik alleen standje 7 en de ondersteuning staat nu steevast op nivo 5 ingesteld. Voor ik het besefte daverde ik met een bloedgang van 24,9 km per uur door het landgoed van onze geliefde Beemden.

Langs de route veel mensen met opengevallen monden, volstrekt onnodig wegspringend uit de gevaren(?)zone, soms ving ik iets op dat klonk als: $%z2^&8*m@.!

Niet echt positieve aanmoedigingen, vermoedde ik. En dat terwijl ik mij als heer of sterker nog: als een bedeesde jonge juffer, al rijdend aan het flanerend volk presenteerde. Bedroefd voelde ik mij geheel verkeerd geprofileerd.

Mijn kleinzoon deed er nog een schepje bovenop op. Hij zei: als u nou zo'n Black Bananas trainingspak aantrekt, kunt u zich in de fatbike scene zeker een plek veroveren …opnieuw dus verkeerd geprofileerd.

Nu had ik bij de Aldi tot overmaat van spilzucht een fietshelmpje van de weekaanbieding aangeschaft; helaas, met dit geval op mijn kop zie ik er uit als Calimero met jumbo-oren. Het oordeel van mijn geliefde kleinzoon zal er, vrees ik, niet milder om worden.

Ik besloot echter om gewoon door te gaan mij te bekwamen op het zwarte monster en hoop daarin een mate van professionaliteit te bereiken waarmee ik het respect van mijn omgeving kan afdwingen. Ik houd jullie op de hoogte van mijn voortgang in het verwerven van eeuwige roem.