De zomeravonden bieden gewoonlijk vertier van ondermaats niveau en moet ik het veelal doen met kijken naar de commerciële plaatjesradio. Maar, driewerf hoera, er gloort hoop aan de horizon!
Joe out, Kamala in…
Want inmiddels heeft Sleepy Joe op aandringen van spindoctors van de partij zijn eigen stekker er uit getrokken (hij blijft wel plucheplakken tot november!). Ik zou Joe het liefst een klisma met sambal gegeven hebben om zijn wankele loopmotoriek en verbale techniek enigszins op te vijzelen, maar dit terzijde.
Kamala H. mag de failliete boedel overnemen en zal zich van nu af aan volledig richten op het talent dat ook Donald zo ‘siert’: het gooien van modder naar Noord-Koreaans model. Kamala en The Donald: voorwaar een awardwinning komisch duo wat mij aan Abbott en Costello doet denken. Het worden spannende tijden met avondvullend vermaak als D. en K. elkaar te lijf gaan. Het verdient aanbeveling om tijdig een ruime voorraad popcorn aan te leggen alsmede sloten geestrijk vocht. Zodoende zal de zomer TV toch in aangename momenten gaan voorzien.
Kunst en waanzin…
In de stilte voor aanvang van de verkiezingswedloop kijk ik naar een grijsgedraaid programma over een pandjesbaas in Las Vegas. Ik zag de kale eigenaar met zijn hevig irritante narcistische trekken een knutselwerkje van Banksy aankopen voor een bedrag van 700.000 dollar. Het ging om Monkey Detonator.
Banksy, de meest mysterieuze kunstenmaker van heden, vormt nog steeds een grote onbekende en onzichtbare entiteit. Ik denk dat het gaat om een collectief van getalenteerde autospuiters dat er bij nacht en ontij opuit trekt om stiekem graffiti op allerlei muren in de beschaafde wereld aan te brengen. Eens zullen we vaststellen dat ik gelijk heb.
Jaren geleden zag ik de veiling van een Banksy schilderwerk getiteld: ‘Love is in the bin’(!) in een lijst met volledig automatieke versnipperaar. Dat was wel lachen. Bezopen, maar waar: dit half versnipperde zootje werd, nadat geschokte kunstminnaars gedefibrilleerd waren, voor 22 miljoen euro verkocht! Waanzin.
Maar dan ‘onze’ Piet Mondriaan. Zijn Victory Boogie Woogie werd in 2018 voor 40 miljoen dollar aangekocht door de Nederlandse Stichting Nationaal Fonds Kunstbezit! Niet te pruimen, dat verzin je toch niet? Dat doek zou ik nog niet op de WC hangen.
Marten en Oopjen, een niet onverdienstelijk deel van het oeuvre van de heer Van Rijn. Dit, in licht vergeelde verf, vereeuwigde echtpaar heeft ons èn de Fransozen in 2016 niet minder dan 160 miljoen euri gekost! En nu worden deze doeken heen weer gesleept tussen Frankrijk en ons landje. Lijkt, wat mij betreft, sterk op dat krankzinnig kostbare gesleep met het Europees parlement tussen Brussel en Straatsburg. Vergeleken bij Piet en Rembrandt valt Banksy m.i. in de categorie goedkopere kunstenmakers. Je ziet: alles is relatief.
Nochtans mijmer ik met enige regelmaat over het kunstprogramma van Pierre Jansens ‘Kunstgrepen’ in de jaren ‘60. Pierre kon met onnavolgbare passie oreren over Paul Cézanne, zijn uitverkoren kunstschilder. Dat ging zo intens dat het maar een haar scheelde of ik was een ware kunstliefhebber geworden. Opluchting, het is nooit zover gekomen.
