Najat en Sjan wonen al meer dan dertig jaar naast elkaar in de galerijflat boven winkelcentrum het Heksenwiel. De laatste jaren zijn ze echt heel goede buren geworden.

Sjan’s man is vijf jaar geleden overleden en sinds die tijd is huismus Sjan stap voor stap meer gaan deelnemen aan activiteiten in de wijk. Daarbij heeft Najat echt wel geholpen. Najat is vanaf het begin vrijwilligster bij informatiepunt Bezemsteel van HB Verbindt. Het verhaal van de twee vrouwen zou een boek kunnen zijn.

Najat kwam met haar man en een gehandicapte dochter 31 jaar geleden in het Heksenwiel wonen. Dat was na een aangrijpende tocht uit haar thuisland. Ze woonde eerst vier jaar bij de Donk maar bij haar dochter werd op jonge leeftijd geconstateerd dat ze ongeneeslijke lichamelijke en geestelijke beperkingen had. Het bleek noodzakelijk om te verhuizen naar een flat met lift en goede toegankelijkheid voor zorg en winkels. Inmiddels is de dochter volwassen.

Die grote afhankelijkheid van de zorg van haar moeder is iets dat Sjan begrijpt. Sjan weet ook wat het is om verantwoordelijk te zijn voor de intensieve zorg van een familielid. Zij heeft met haar moeder eerst zeven jaar voor haar grootmoeder gezorgd, toen deze dementie kreeg. Ook Sjan’s moeder kreeg dementie en Sjan was weer jarenlang de mantelzorgster tot haar moeder overleed. Niet lang daarna kreeg haar man de diagnose dat hij ongeneeslijke kanker had. Sjan voelt nog steeds rouw en mist haar man waarmee ze, op een week na, 25 jaar getrouwd was. Maar door de aanmoedigingen van Najat komt ze nu regelmatig bij het informatiepunt een kopje koffie drinken.

Vrijwilligster bij Heksenwiel en in Kesteren

Buurtbewoners in Kesteren kennen Najat al langer want zij is een van de spillen in het team van ontmoetingscentrum De Sleutel. Ze begon daar zeven jaar geleden als vrijwilligster in de kringloopwinkel. Op dinsdagen en donderdagen was ze eerst samen met Diana, en daarna alleen verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de winkel. Ze vertelt dat ze door het vrijwilligerswerk veel mensen ontmoet en ze daardoor de Nederlandse taal heeft kunnen leren.

Een tocht met - gelukkig - mensen die helpen

Haar verhaal zou een spannende film kunnen zijn maar als je bedenkt dat dit geen Netflix is, voel je enorme bewondering voor de veerkracht van Najat. Op achtjarige leeftijd moest haar familie verhuizen uit Irak toen het regime van Saddam Hussein aan de macht kwam. Allerlei minderheden moesten vluchten uit Irak. De familie van Najat vluchtte naar Iran.

Najat heeft niet veel heldere herinneringen aan die vluchttocht maar het was heel gevaarlijk. Ze liepen weken door het gebied op de grens tussen Irak en Iran. Het was soms heel warm en dan weer heel koud en er waren heel veel mensen. Een arts die bij de groep was zag dat er twee vrouwen met acht meisjes samen waren. Hij gaf hen eten en hij heeft geholpen zodat ze in Iran ergens konden wonen. Ze woonden in tenten of in huizen waar niks was, geen water, geen elektriciteit en er was ook geen eten. Buren brachten eten en kleding.

Het bijzondere is dat Najat zich herinnert dat er zoveel liefde en zorg voor elkaar was onder de vluchtelingen dat in haar gedachte alles gewoon leek. Er was iemand die een baby in een tas had, die als het ware was nagestuurd. Toch was die baby veilig. In de jaren zijn inmiddels miljoenen mensen uit Irak gevlucht, naar Iran en andere omliggende landen.

Najat is in Iran getrouwd en toen ze haar eerste kindje kreeg bleek al snel dat haar dochter ongeneeslijk ziek was. De dokter zei: “Als je wilt dat je dochter kan leven, moet je weg uit Iran. Ga naar Europa.” We hadden geen geld, geen ticket, maar een paar mensen hebben ons geholpen. We vertrokken uit Iran en zouden via Syrië, naar Zweden gaan – via Amsterdam. In Amsterdam moesten we lang wachten bij de douane en daar was een jongeman uit Iran… Hij zei: “Tante dit is verkeerd geboekt en jij bent nu in Nederland.” Hij heeft geholpen en we kregen een tolk. Ze hebben ons toen geholpen en vooral ook de politie heeft geholpen. Toen konden we naar Rijsbergen.

Teruggeven

Daar waren we op een camping. Met mijn zieke dochter liep ik nachtenlang in de tuin. Mijn meisje huilde de hele nacht. Ik zat soms de hele nacht op de schommel om te proberen haar te troosten. Er waren buren die mij zagen lopen en die mijn meisje hoorden huilen. Op een dag kwam iemand vragen ; “Waar is die mevrouw met haar kind?” Toen is er een tolk gekomen en een hulpverlener. Ze zeiden dat ze wilden helpen omdat mijn kind ziek was. We zijn toen weken in het ziekenhuis geweest voor onderzoek en uiteindelijk zijn we zo terechtgekomen in de Haagse Beemden.

Ik leef nu om voor mijn kind te zorgen en ik doe mijn vrijwilligerswerk omdat ik iets wil terugdoen. Soms zeggen mensen dat ik niks heb om voor te leven en dat doet mij ontzettend pijn. Leven om voor iemand te zorgen is heel veel waard. Als ik naar mijn dochter kijk, als zij de vogels hoort of kinderen die spelen en lachen, dan zie ik dat zij gelukkig is. Dan word ik zelf gelukkig.

Bij informatiepunt De Bezemsteel lopen ondertussen wat mensen binnen en ook een andere wijkbewoonster schuift aan voor een lekker kopje koffie. Dat wordt vast weer een ander verhaal. Na de zomerpauze gaat Najat door met haar nieuwste vrijwilligersactiviteit: je kan op donderdag om 12.00 uur komen genieten van een lekkere lunch die Najat kookt in Ontmoetingscentrum De Sleutel. Wel even opgeven via de Facebookpagina of langsgaan bij De Sleutel. De eigen bijdrage is € 2,50 per maaltijd.