Een typisch Amerikaanse uitvinding. Weinig flatteus vertaald betekent mancave: mannenhol. Een beetje Amerikaan met een serieuze midlifecrisis heeft in zijn veelal luxueus optrekje een kamer geprivatiseerd om daarin allerlei memorabilia en volstrekt nutteloze gadgets te stouwen om zich voor zijn vrinden als gerespecteerd burger met enige allure voor te doen. Het geheel aan inrichting kost klauwen met geld omdat, bijvoorbeeld, een door Babe Ruth gesigneerde baseball of de Stetson van John Wayne met verklaring van echtheid tot aanbeden relikwieën van de holbewoner zijn verheven.
Alle Amerikaanse niches waaien gewoonlijk na enige tijd over naar de oude wereld (en dus ook naar onze Haagse Beemden), waar wij sinds 1990 in de wijk Kievitsloop wonen.
Wij zijn al lange tijd ‘empty nesters’ en dit betekende dat ook ik een eigen kamer confisqueerde en plechtig aan mijn echtgenote beloofde het vertrek eigenhandig(!) schoon te houden. De kamer werd aanvankelijk verheven tot studeerkamer, maar dat klonk mij te patserig in de oren, dus de titel werd: werkkamer. Na mijn pensionering moest er weer een aanpassing van de titel plaatsvinden omdat er weinig sprake meer was van werken en moest ik denken aan de ludieke titel: mancave.
Een vergelijking met een US-mancave gaat overigens volkomen mank. Ik deel de kamer met de stofzuiger, uitpuilende ordners met belastingaangiften, betaalde rekeningen en overige correspondentie, mijn computer en een emmertje met schuurspons plus zeem voor de badkamer. Voorts herberg ik een stoffige stapel ongelezen boeken over de recente wereldgeschiedenis, alsmede een ratjetoe van auto-, scheeps- en vliegtuigmodelletjes. Een ietwat chaotisch decor dus. Mijn kamer doet denken aan een studentenhuis waar niemand zich druk maakt om de schoonmaak.
Ik herinnerde mij plotseling de belofte van eertijds… Vandaag heb ik in een bui van vrijwel volledige verstandsverbijstering de stofdoek, de plumeau en zelfs de stofzuiger ter hand genomen. De spaghetti aan snoeren onder mijn bureau had een gezondheid bedreigende hoeveelheid fijnstof vergaard, die ik al hoestend te lijf ging. Ik overbrugde met gepaste walging de kloof tussen de ‘Istwert’ en de 'Sollwert', het resultaat was niet minder dan verbluffend. De originele kleur van mijn tapijtje keerde terug in al haar schoonheid.
Als verklaring voor deze actie houd ik het maar op het naderend voorjaar met zonneschijn en milde temperaturen. Over een paar maanden zal ik wel weer eens in beweging komen. Tot dan…
