Het moet gezegd: in opgemelde donkerheid van onze Beemden valt het mij tamelijk moeilijk om een nuttig tijdverdrijf te vinden. Regelmatig probeer ik op Netflix een luchtige komedie te vinden, maar deze zijn vrijwel zonder uitzondering in hevige mate slaapverwekkend. Wat dan overblijft zijn de categorieën: hak & breekwerk, oorlog, sport & overspel, boeven vangen, wraak & vergelding. Bij het bekijken van deze producties sta je binnen een kwartier al denkbeeldig tot je enkels in het bloed en wordt je ´s nachts zwetend wakker omdat je bezig bent je hoofdkussen te wurgen. Jammer, maar helaas.
Ik zoek onvermoeid verder en plots krijg ik een helder moment. In de Action van WC Hoge Vucht kocht ik ooit op een moment van verminderde weerstand een serie flessen met acrylverf alsmede een uitgebalanceerde hoeveelheid blanco doeken. Dit hele spul ligt al jaren in een kast weg te verkleuren en pas onlangs ontwaakte mijn diepe hartsverlangen: ik word een excessief en bovenmate geroemd kunstschilder!
Geen moment van aarzeling tonend kleedde ik mij in mijn oudste en versleten outfit omdat ik nogal morsig met verf omspring, hetgeen in het verleden is gebleken omdat ik altijd meer tijd nodig had om de overdaad aan verf en zakkers op te ruimen dan voor het schilderkarwei op zich. Met het voornemen de verlangde status te bereiken kwam de onzekerheid om een onderwerp te selecteren. Ik wachtte net als de schilder Terpen Tijn (zie Olivier B. Bommel: ‘Tom Poes en de Meesterschilder’) op de juiste vibraties, die bij mij slechts mondjesmaat doorkomen.
Mijn oog viel op zeker moment op de fruitschaal en mijn eerste kunstwerk diende hieruit te worden geboren in mijn denkraam. Welaan, met een precisie Rembrandt van Rijn waardig, zette ik met krachtige hand een aantal scheuten verf op het doek en zowaar: daar verscheen het fruit! Ik wil u niet onwetend laten over het resultaat en daarom gaat een weergave van het werkje hierbij.
Zeg nu zelf: ik meen te kunnen wedijveren met de kunstschilder die regelmatig zijn werk in het Haagse Beemden Nieuws publiceert! Ik droom dat mijn werk op enig moment in een verre toekomst door Sotheby´s zal worden geveild voor hard cash.
Dan schiet mij te binnen wat Hildebrand ooit als voorwoord in zijn boekje Camera Obscura schreef; ¨Nec lucisse pudet, sed non incidere ludum.¨ Zoiets als: dream on, dreamboy!
Ik wens u allen een voorspoedig 2024!
Pennetje
