Elk jaar weer hetzelfde liedje en zoals gebruikelijk heb ik helemaal geen zin om deze activiteit op te pakken. In de voorbije hete periode is alles als een dolle gegroeid en is met name mijn voortuin een verzameling groen geworden die rijp is voor de kwalificatie Natura 2000-gebied. Tijd om borden te plaatsen en de straatbewoners aan te moedigen om elektrisch te gaan rijden zonder de KDW te overschrijden.
Moeilijke opgave, ik overweeg om een bataljon Extinction Rebellion A12-liggers in te zetten om mijn natuurplan te verwezenlijken. Ik vrees evenwel dat Paul Depla ogenblikkelijk een AMvB afkondigt en dan heb ik alleen nog de route om via Jinek druk uit te oefenen. Even terug in de tijd.
Ik ben bij mijzelf te rade gegaan om na te gaan waar nu die florafobie vandaan komt. In een onlangs optredende plaknacht ging ik terug in de geschiedenis van mijn leven. Het was in de tweede klas lagere school, 1953, dat mijn klas van dik 45 kinderen de kans werd geboden om een klein volkstuintje van 2 m² in bruikleen te krijgen. Nu was er een probleem, er waren meer kinderen dan tuintjes. Het Hoofd der School met Christelijke signatuur gaf opdracht om iedereen te laten opschrijven wat zij wilden verbouwen. Nu ben ik een stadsjong en planten zeiden me erg weinig.
Mijn vader, die geboren en getogen was in het provinciedorp Alblasserdam, moest mij dan maar raad geven. Ik legde hem de opdracht voor en hierop verviel hij in enig stilzwijgen onder het genot van een borreltje en een Lexington peuk. Enige momenten later opende hij zijn ogen, keek mij diep ernstig aan en sprak de beroemde woorden: Jeneverbessen, jongen! Wie was ik om zijn wijsheid in twijfel te trekken?
De volgende dag werd mij door gemeld Hoofd der School gevraagd wat mijn voornemen was. Ik meldde trots dat er jeneverbessen verbouwd gingen worden. Het gelaat van de heer B. verkleurde in een angstaanjagend rood, gevolgd door een luid gesis. Toen begreep ik absoluut niet waarom ik ogenblikkelijk van zijn lijst werd geschrapt. Deze dramatische wending in de geschiedenis ligt volgens zielenknijpers ten grondslag aan mijn fobie. Gelukkig hebben mijn dochter en haar kinderen deze aandoening genetisch niet overgedragen gekregen en hebben zij de voortuin onderhanden genomen. Problem solved...
