Ik heb een afspraak gemaakt met Mariëtte om een wandeling te maken. En daarna te gaan lunchen bij de Heeren van Breda, een mooie plek bij het Mastbos in Breda. Wel, dat wil ik wel.
De lunch is een cadeautje voor mijn 74e verjaardag. Zo lopen wij dus op een heerlijke dinsdagochtend door het bos. Het gaat langzaam want Mariëtte heeft een kleine blessure. Een achillespees die aan de hiel pijnlijk en ongemakkelijk is. Dat is ook heel duidelijk te merken als je kijkt hoe zij loopt. Haar rechterbeen zwaait ze uit als een ouderwetse houten poot. Staat wel stoer die schokkerige beweging met die uiterst sportieve zwarte sokken en dito zwarte schoenen.
Met daarboven een groene broek met de omslag omhoog gedaan. Dat stukje bloot vlees zou in de achttiende eeuw de ogen op steeltjes hebben gezet bij de mannen uit die tijd. Zelfs een ruiter zou dan stoppen om half liggend op de ruin de blote enkels van Mariëtte te bekijken. Helaas voor haar leven we nu in de 21ste eeuw!
Dus is het inderdaad stapvoets, om haar enkel met de pijnlijke pees niet te zwaar te belasten. Zelfs heeft zij wat zelfspot over de manier waarop zij zich voortbeweegt. We lijken wel tachtig jaar zoals wij ons voortbewegen. Ja, dat wel, vooral omdat ik me ook aanpas aan jouw tempo, zeg ik tegen haar. Toch genieten wij van de wandeling tussen de prachtige grote bomen, van velerlei soort. Drie kwartier wandelen, waarbij ik af en toe een houding aanneem alsof ik een rollator vastheb. Mariëtte kan het wel waarderen, de grappen die ik over de manier van wandelen maak.
Zo komen we dan toch bij het restaurant van de Heeren van Breda uit. We nemen plaats in de zon. Heerlijk om de warmte op je rug te voelen. Ook Mariëtte vindt het prima om in de zon te zitten. De ober komt de bestelling opnemen. Wij genieten volop van de heerlijke zalmsalade en de rundercarpaccio.
Als we later op de terugweg zijn naar de plaats waar we de auto hebben gestald, komt er een grijze auto ons tegemoet. De chauffeur zet de auto een tiental meter voor ons stil. Hij stapt uit en komt al pratende met een klein papiertje ter grootte van een sigarettenvloeitje naar ons toe. De man is heel vriendelijk. Met een vrolijk: “Hallo sportieve wandelaars, misschien kunnen jullie mij helpen.” Er wordt naar de weg gevraagd. En, ja hoor die weten we. Wij geven aan hoe hij de weg kan voortzetten en wensen hem een prachtige dag toe.
De man wenst ons een prettige sportieve wandeling. Waarop ik reageer, dat valt mee, ik heb de rollator thuis gelaten om nog langzamer met Mariëtte te kunnen lopen. De man lacht en stapt in de auto en rijdt weg. Zegt Mariëtte tegen mij: “Heb jij tegen die man gezegd dat je de relatie heb thuis gelaten om met mij te kunnen genieten?” Ik schiet in een lach en zeg: “Nee, het ging over een rollator en niet over een relatie.” “Ah”, zegt zij, “ik dacht al, wat raar. Ja, dat komt ervan als je je hoorapparaten thuis laat liggen, dan hoor je soms iets anders dan wat de werkelijkheid is!”
