Het lijkt alweer lang geleden dat de QR-politie en de mondkapjesbrigade dwars door Europa het openbare leven bepaalden. De vorige twee zomers gingen we nauwelijks op pad. Het was een bedrukkende en onzekere tijd. Veel mensen bleven thuis of kozen voor een vakantie aan het Nederlandse strand of in het Limburgse heuvelland.
Dit jaar zwierven we weer massaal uit. Zelfs de eindeloze wachtrijen op Schiphol konden de reislust niet temperen. Het verlangen naar verre oorden, prachtige stranden en verstilde dorpjes was te groot. We passen niet meer in een hokje. Mensen hebben de ruimte nodig en de vrijheid om hun eigen koers te gaan. Andere culturen, nieuwe talen, onverwachte geuren en smaken, dat is wat ons boeit en inspireert. Kennismaken met het onbekende helpt ook om het begrip tussen mensen te doen groeien. Het overkwam ons, toen we in juni van dit jaar met de camper door Oost-Europa reden.
Ik had nog een 'voorgeprogrammeerd' beeld over Oost-Europa. Hoe anders was het toen we door Tsjechië, Hongarije, Kroatië en Slovenië reisden. Niks grauw en nors of vervallen en kaal. We reden over uitstekende rustige wegen door een landschap met groen beboste heuvels. We werden verwelkomd in prachtige steden met schitterende huizen, bruggen en kathedralen en vriendelijke mensen die ons te woord stonden. De rust en ruimte waren voor ons, woonachtig in zo'n dichtbevolkt en volgebouwd land als het onze, haast onwerkelijk.
Slovenië, waar veel mensen groente verbouwen in hun eigen moestuinen en kinderen fruit plukken wanneer ze daar zin in hebben, stal ons hart. Kippetjes scharrelen rond en groene hagen verlevendigen het landschap. We proefden voor het eerst de overheerlijke Tikvin Oli gemaakt van pompoenpitten, zwommen in heldere meren, liepen eindeloze tochten door de bergen en ademden de schone lucht in. En stilletjes begrepen we maar al te goed waarom de Slowenen zo houden van hun land...
Ik realiseerde me dat het beeld dat we via onze media krijgen vaak zo mijlenver afstaat van de realiteit. Dat de werkelijkheid zo anders is dan we lezen in de krant of zien op televisie. Dat het altijd weer nodig is om terughoudend te zijn en zaken van verschillende kanten te bezien. Misschien dat hier mijn eeuwig verlangen om te reizen vandaan komt? Dat ik niet zomaar waarheden kan aannemen, maar zélf wil zien en ervaren?
Zittend aan de rand van de Sloveense beek herinnerde ik me mijn belangrijkste inzicht, toen ik gedurende zeven maanden studeerde aan de universiteit van San José in Costa Rica. Samen met een Engelse medewerker deed ik onderzoek naar het verband tussen voeding en maagkanker. We interviewden een aantal bewoners in kleine dorpjes rond San José. Het was mijn eerste echte ontmoeting met een andere cultuur. Ik voel nog de lichte spanning bij het binnengaan van de kleine eenvoudige huisjes. Er waren maar enkele gesprekken nodig tot ik mijn belangrijkste levensles ontdekte.
Een heel heldere levensles eigenlijk. Want over heel de wereld zien mensen er anders uit en spreken ze een andere taal. Maar als we elkaar in de ogen kijken, zijn we hetzelfde. We houden van onze kinderen en onze families. We zorgen voor ze, eten graag samen en hebben plezier. We willen allemaal niets liever dan leven in vrede en verdraagzaamheid. Dat is gewoon hoe wij mensen zijn, wat er ook gaande is in de wereld.
Ik voelde het diepe verlangen naar rust en vrede. Een wens dat verdraagzaamheid het nieuwe normaal zou worden. Dat medemenselijkheid en ontmoeting gestalte zouden krijgen. In onze eigen gemeenschap, in onze buurten en in onze families. In de hoop dat dit ook op wereldniveau op een dag werkelijkheid zal worden.
Een enorme forel spetterde met zijn staart en bracht mijn blik terug naar de snel stromende rivier. Wow, wat mooi! Ik verzamelde moed en liet me nog een keer onderdompelen in het ijskoude water..., brrr.
Inmiddels zijn we alweer een aantal weken terug en ik geniet van de prachtige nazomer in ons eigen land. En jullie? Nog onderweg naar verre oorden? Of ook weer uitgerust en aan het werk?
