De naam Co-Med doet bij velen onder ons een bel rinkelen. Waar spontane straatgesprekken met wildvreemden meestal gaan over het hondje dat geduldig kwispelend aan de lijn wacht, komt nu opvallend vaak het begrip ‘Co-Med’ aan de orde. Ineens is het er. “Het is toch wat, hè?”, wordt er verzucht, “Waar haal ik nu mijn pillen vandaan?” Co-Med leeft onder de bewoners van de Haagse Beemden.

Voor maar liefst negenduizend wijkgenoten is in korte tijd hun oude vertrouwde huisartsenzorg weggevallen. Huisartsen gaan met pensioen en worden opgevolgd. Tenminste, zo zou dat moeten gaan. Voor aanstormend artsentalent is het blijkbaar niet meer interessant, of vanwege een torenhoge studieschuld niet mogelijk een bestaande praktijk over te nemen. Co-Med biedt hier de oplossing. Praktijken worden overgenomen, zo stilletjes dat vrijwel niemand het merkt.

Ergens in januari verscheen een eerste kennisgeving hierover per post. De eigen huisartsen zonden hun ‘cliënten’ kort voor hun definitieve vertrek een brief waarin een en ander werd toegelicht. De berichtgeving was helder en duidelijk maar liet toch een groot vraagteken achter: Wie is nu mijn huisarts?

Vertrouwensband

De huisarts kent zijn patiënten, in bepaalde gevallen met complete familiegeschiedenis. Alles wat niemand ter wereld mag weten, wordt in goed vertrouwen aan de dokter medegedeeld. Deze slaat in het patiëntendossier op wat medisch relevant is, en schenkt ook aandacht aan de psychische aspecten. In dit opzicht is de huisarts niet door een systeem vervangbaar. Toch gebeurt het.

Acute pijn

Co-Med kan onmogelijk een vertrouwd gezicht bieden, zoals de eigen huisarts dat deed. Als je geluk hebt is er een ‘iemand’ die je een luisterend oor biedt, maar gegarandeerd is dat allerminst. Je komt er niet zomaar doorheen. Een voorbeeld van een van onze respondenten: Bij een plotseling, uit het niets opkomende, hevige pijn in de zij wordt de huisarts gebeld, via het oude nummer dat nog in de mobiel is opgeslagen. Een paracetamol is al ingenomen maar de pijn is sneller. Rechts liggen, links, op de rug, in foetushouding, staan, met een hand voortdurend over de pijnlijke plek wrijvend, het is nauwelijks om te harden en de paniek slaat toe. Het klamzweet breekt uit. Dan volgt een bandopname. Dit gesprek kan voor studiedoeleinden worden opgenomen. Een vriendelijke vrouwenstem zegt: De praktijk is gesloten, locatie Kroeten is gesloten, blablabla, u wordt automatisch doorverbonden met locatie Donk. Piep, piep, …er volgt een keuzemenu.

Toets 1

In geval van zeer dringende spoed: Toets 1. De paracetamol heeft de pijnpiek inmiddels iets verzacht en je moet ook wel een asociale hork zijn natuurlijk om te vinden dat je een zeer dringend geval bent, toch? Dus nee, optie 1 valt af. Dat werd door Co-Med ook met nadruk geadviseerd in hun eerste berichtgeving. Iedereen die belt legt beslag op de capaciteit die toch al krap is dus, doe dat een ander niet aan.

Toets 2. Is voor intercollegiaal overleg, dat was eerst de herhaalreceptenlijn maar die staat nu op 3. Ik maak geen keuze en verwacht nu met een echte persoon doorverbonden te worden. Niks daarvan! De banddame vervolgt dat er voor niet-spoedeisende gevallen gebeld kan worden tussen 08.00 en 10.00 uur ’s morgens en 14.00 en 16.00 uur ’s middags. Het is 11.00 uur. De verbinding wordt verbroken.

De verboden knop

Poging twee. Een paar paracetamollen later klinkt om 14.05 uur dezelfde bandopname. Aan het eind ervan beland ik in de wachtmodus, met een stemmig muziekje. Als de muziek dimt denk ik aan bod te komen, maar nee, de muziek begint opnieuw. Na een kwartier heb ik dat muziekje wel gehoord en dat begrijpt Co-Med blijkbaar want de verbinding wordt automatisch verbroken. Zeg dan liever tussendoor dat er nog driehonderd wachtenden voor u zijn, dan ga je tenminste niet voor niets zitten wachten! Als de pijn niet gezakt was en ik het verder niet zonder paracetamollen zou kunnen stellen, dat had ik toch echt op toets 1 moeten drukken, de verboden knop. Je moet maar durven.

Arthrose

Een van de voorbijgangers - het groepje groeit aan, het onderwerp boeit - brengt in: “Ik zit ook in de lappenmand, arthrose aan mijn voet, daar kies je niet voor. Ik heb altijd met mijn handen gewerkt en nu ik een dokter nodig heb, moet ik achter de computer kruipen. Ik heb daar geen verstand van.” Een vrouw zegt resoluut: “Daar heb je geen dokter bij nodig, je moet gewoon groenlipmosselpillen kopen in het winkelcentrum, die helpen.” Thuisdokteren heeft de toekomst, met dank aan Co-Med.