Deze week: fragmenten uit een interview met de oma van Irene uit havo 5.
Mijn oma’s eerste reactie toen ik het woordje ‘school’ noemde was “Het ging niet zo best". Ze vertelde dat ze een dromertje was en misschien zelfs een klein beetje dyslectisch is. Na de lagere school deed ze de mulo. Aan huiswerk kwam ze vaak niet toe, ze schreef het dan over van klasgenoten. Ze was veel liever bezig met andere dingen zoals vriendjes en leuke dingen doen. Toen ze 29 was is ze naar de havo gegaan. Deze heeft ze niet afgemaakt, maar vond ze wel heel interessant.
Ze vertelde dat haar broer in dienst was gegaan, maar door het overlijden van hun vader moest hij een tijdje het bedrijf van hun vader overnemen. Hij is daarna verder gaan studeren. Hij mocht toen uit dienst. Ze vertelde mij dat haar broer alles kon. Hij was zo’n persoon die alles kon. Je kon echt aan haar horen dat ze om hem geeft.
Toen ik haar vroeg of ze ooit last heeft gehad van het feit dat ze een vrouw is, antwoordde ze duidelijk en kort: “Nee”. Ze werkte voor het merendeel met vrouwen, dus ook hier kende ze geen nadelige gevolgen voor het feit dat ze een vrouw is.
Mijn oma’s familie was Nederlands hervormd, een minder strenge vorm dan gereformeerd. Ze moest twee keer naar de kerk. Toen ik vroeg of ze er echt in geloofde zei ze dat dit automatisch ging, totdat ze een keer in de kerk zat en ze zeiden dat je je talenten moet gebruiken. Ze dacht “Ik gebruik mijn talenten niet” en vroeg zich af wat ze eigenlijk nog in de kerk deed. Ze is er toen mee gestopt.
Na vele jaren is ze opnieuw getrouwd met Maurits. Ze hebben elkaar ontmoet op een vakantie in Frankrijk en zijn nu al een paar jaar getrouwd. Ze wonen samen in Bavel en delen samen de liefde voor kunst.
Mijn oma boetseerde vroeger veel en ze hield van naaien. Hier is ze nu wel mee gestopt. Ze is nu meer bezig met het kleinere werk zoals tekenen. Ze zou wel weer eens lekker willen schilderen, alleen dat komt er niet meer uit. Ze is een beetje te streng voor zichzelf, ze vraagt zich dan af “zal het lukken?” en daarna begint ze er niet meer aan.
Dit is een bus waarvan ik niet wist dat ze hem had gemaakt, totdat ze me de foto stuurde. Met deze bus hebben haar kleinkinderen gespeeld en ze heeft hem nog steeds.
Mijn oma heeft op hockey gezeten. Ze kon ook heel goed zwemmen. Dit doet ze nu niet meer. Wel zit ze nog op tennis, alleen heeft ze vaak pijn in haar lichaam dus gaat ze niet meer zo vaak als dat ze eigenlijk zou willen. Ze heeft ook nog gezeild met haar familie. Dan gingen ze met hun twee zeilboten naar de Rottemeren. Mijn oma kon het niet heel goed, maar ze vond het wel leuk om te doen.
Mijn oma gaat vaak naar Frankrijk, maar is ook in Italië, Spanje en Duitsland geweest. Ze heeft met haar team een keer in Engeland gehockeyd en ze hebben er een beetje rondgereisd. Het hockeyteam van Engeland kwam toen tijdens Pasen ook naar Nederland.
Ze vertelde dat ze ooit in Parijs in de rij heeft gestaan voor een tentoonstelling en dat ze super nodig naar de wc moest, maar ze stond alleen dus ze moest wel wachten tot ze naar binnen kon. Toen ze eindelijk binnen was, ging ze natuurlijk eerst naar de wc. Ze moest uiteindelijk de metro halen en heeft dus weinig tijd binnen gehad. Nu heeft ze allemaal geen zin meer in die drukte. Ze zoekt altijd rustige plekken uit om op vakantie te gaan. Ik denk dat mijn oma elke plek mooi vindt zolang er maar musea zijn.
Haar wens is dat haar kinderen en kleinkinderen een goede toekomst krijgen en ze alles bereiken wat ze willen bereiken. Thanks oma ;) Als laatste een paar foto’s van mijn oma’s teken- en schilderwerk.
