In deze coronacrisis zijn veel mensen eenzaam, in het bijzonder ouderen. Daarom hebben leerlingen van Graaf Engelbrecht interviews afgenomen bij deze ouderen om de eenzaamheid iets te verlichten. Vandaag komt de oma van Kim Sterkens aan het woord.
Oma Diny heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. Alleen was ze toen nog erg klein omdat ze op 9 januari 1939 geboren is. Ze was vier maanden toen de oorlog begon. Ze begreep in eerste instantie niet wat er tijdens de oorlog aan de hand was. Later begon ze er iets meer te begrijpen.
Diny en negentien andere familieleden moesten in de kelder slapen in het huis van haar tante. Niet omdat ze een jood, gehandicapt of een zigeuner was, maar gewoon omdat het heel erg gevaarlijk was buiten.
Kim: “Het was interessant om te horen dat naast het onderduiken er ook geschuild moest worden voor gevaar buiten. Dit hoor je namelijk minder, ik moest gelijk denken aan ‘oh bent u een jood?’ Maar ook al is dat niet zo, het was juist heel normaal om te schuilen voor het gevaar buiten.”
Mensen uit de buurt kwamen ook naar de kelder van Diny’s tante, want er was verderop in de buurt bij een huis een granaat ingeslagen. Ze gingen vooral ‘s nachts de kelder in, om te slapen. Als er geen gevaar was, konden ze overdag uit de kelder.
Tegenover Diny’s huis was een bakkerij en daar zaten de Duitsers in en in het park zaten ook Duitsers. De woonplaats Oosterhout waar Diny toen leefde, was omcirkeld door Duitsers. Ze voelden niet alleen een negatieve sfeer van de Duitsers, maar ze kregen soms ook zuur brood (desembrood) van de Duitsers.
