Van mijn nichtje leerde ik vandaag dat je bij het schaken altijd minimaal twee stappen vooruit moet denken. Daarbij moet je vooral niet alleen letten op de stukken die al dan niet aangevallen worden, maar op de lege velden. Welk stuk (stukken) kan (kunnen) daar in één stap (of twee, of drie) desastreuze aanvallen op de koning doen. Zwaar vermoeiend en echt niks voor mij, maar het is een goede concentratieoefening.

Leren is eigenlijk een spel of omgekeerd: spelen is leren. Dat hebben de internetboys goed door en de informatiesnelweg heeft dan ook veel te bieden. De hele wereldbibliotheek aan literatuur, muziek en cinema is, met een beetje online struinen, binnen handbereik. Als we dan toch allemaal gedwongen worden onze ziel en zaligheid bloot te geven aan de observatiecorporaties, kunnen we er net zo goed ons voordeel mee doen. Toch!

Ik ben vooral hooked on de debatten en lezingen. Recent ontdekte ik Kurt Vonnegut. Nou ja, hij was al ontdekt natuurlijk, net zoals Amerika al ontdekt was lang voordat Columbus zijn ei rechtop zette, maar dat is het dus. Wie schrijft die blijft. Kurt is dood en dat is echt jammer want ik heb per direct een fan crush op hem ontwikkeld. Wat een verteller is die man.

Hij heeft het leven in al zijn absurde extremen ervaren. Vers van de middelbare school werd hij soldaat en met andere Amerikaanse puberjongens raakte hij verwikkeld in de Tweede Wereldoorlog. In actie werd zijn clubje door de Duitsers platgemaaid maar Kurt overleefde. Als krijgsgevangene belandde hij in Dresden, de Duitse stad die op het randje van de oorlog nog snel even werd verwoest door de bommenwerpers van de geallieerden. Bij elke oorlog zijn er nou eenmaal wat bureaucratische lijntjes. De militaire heren in het hoofdkantoor moeten hun werk doen. Het was dinsdag, de bommenwerpers stonden klaar en Dresden lag om de hoek. Er waren alleen maar historische gebouwen en burgers in Dresden maar dat was van ondergeschikt belang. Van de 130.000 mensen overleefden een handjevol onder wie Kurt en een paar andere ‘kindsoldaten’.

Zijn laatste taak, voor hij terug mocht naar huis, was puin en lijken ruimen. Hij schreef er een boek over…, slachthuis 5, de kinderkruistocht. Op het internet kun je enkele briljante lezingen van hem zien en ik werd vooral verliefd op zijn humor en onbeholpen vreemde gegrinnik, dat een wereld aan sentiment blootgeeft. Dom lachen over je eigen grapjes, zou AI dat ooit kunnen leren?

Ook geleerd online: Kamala Harris heeft eigenlijk bijna dezelfde achtergrond als Barack Obama, met twee migrantenouders die naar Amerika kwamen om te studeren. Dat zijn mooie voorbeeldverhalen in deze tijden van migratiegedoe waarbij iedereen zo ver denkt als zijn eigen broekzak. Kamala’s Indische moeder wilde dokter worden en een medicijn voor kanker uitvinden. Kamala wilde rechten studeren om mensen te verdedigen die dat zelf niet kunnen. Mooi toch! Sorry, geen politiek maar toch een momentje, omdat de andere voorbeeldverhalen vandaag de dag zo vaak gaan over macht krijgen door leuk met geld om te gaan. Toch! Ik denk bij Kamala meteen aan de akela, van vroeger bij de kabouters. Ik was een Eekhoorntje en heb het helaas nooit gehaald tot bij de Gidsen. Dat kwam door een strenge akela.

Andere dingen die ik de laatste dagen heb geleerd. De ziel is vrouwelijk, de geest is mannelijk. Daar kan ik gerust een paar weken over nadenken. Zelfs vandaag heb ik nog iets nieuws geleerd: de twee minuten regel. Geef in elk gesprek de ander de volle twee minuten om uit te praten, voor je zelf ingrijpt. Zoveel tijd heeft de gemiddelde stumper nodig om een gedachte te formuleren. En… als je zelf spreekt leer je niks.

Mijn tip van de week is dan ook, ga schrijven. Dan mag je urenlang uitpraten. Dankzij de uitvindingen van de IT-boys, beginnend bij de IBM golfbal typemachine, kun je eindeloos knippen en plakken voor je jezelf blootgeeft. Ondertussen kun je elke dag veel nieuws leren.