Onaangename verrassing, al bijna twee weken geleden sta ik op met het gevoel dat ik op het Cannaertserf onder een Bravo stadsbus in een druk spitsuur gelegen heb. Mijn extremiteiten voelen aan als rubber, een oogopslag als Chinees porselein, mijn gang door het huis is slepend. Door gemelde griep ben ik er een chemische oorlog tegen begonnen met wisselend succes.
Ik staar weemoedig door het raam naar de Tennet-werklocatie 2. Dat komt ’s ochtends steeds meer op mij over als een geheime Area 51 UFO-basis. Er liggen gigantische haspels met de lang verwachte verlengsnoeren om die grote masten met luchtkabels te verwijderen. Dag in dag uit rollen er volgeladen trekkers met oplegger onze achtertuin binnen en vertrekken korte tijd later om de weg vrij te maken voor nog meer elektrieke zooi.
Kort maar hevig, dus noodgedwongen, proviand wezen inslaan. De weer gestegen prijzen komen niet goed bij mij binnen door de chemische blokkade. Ik hoor de kassajuf een bedrag noemen, maar dat gaat het ene oor in en met een rotvaart het andere oor weer uit. Ik dok stilzwijgend en haast me naar mijn voertuig om uit te puffen.
Hoe dood je de tijd als je niet naar buiten kan gaan: de kijkkist aanzetten! Zoals gebruikelijk val ik met mijn neus in de boter: commercials! Heerlijk, volmondig genieten! Helaas wordt mijn genieting regelmatig onderbroken door een speelfilm of een serie voor kijkers met een IQ lager dan 40. Het zij dan maar zo. Na een aantal minuten gelukkig weer terug in mijn geliefde commercials. Ik zie die mevrouw van de Kruidvat aan haar buurman vragen of hij haar heet vindt, kostelijk en vooral die verrukkullukke gelaatsmimiek van mevrouw. Of een New York pizzaboer, die een bejaard echtpaar in beeld brengt dat vecht om de laatste punt en mevrouw de ouwe heer in een heupworp over de zitbank heen dondert. Dan heb je nog die jongens van Ammejaijaijippiejee Hornbach, waarin eerder detective Stan uit flikken Rotterdam een wat knullige, bijna zielige rol speelde; karakterspel of gewoon talentloos?! Dat is toch geweldig thematische tv in onze maatschappij?
Er is licht aan het eind van de tunnel, vraag me wel af hoe lang die tunnel is. Alaaf en tot ooit vrienden…
