Het is komkommertijd, het nieuws wordt overdag beheerst door de al jaren voortslepende crises in deze rusteloze wereld en des nachts door onze Leeuwinnen. Ik ben geen soccerfan, dus om drie uur ’s nachts naar een potje duwende en trekkende meiden te gaan kijken zie ik al helemaal niet zitten.
Ik kijk, bij gebrek aan beter vertier, op Facebook regelmatig naar reels van straatventers in Delhi, Bombay en nog een paar van die overbevolkte steden/dorpen. Zij bereiden snelle maaltijden aan de kant van drukke straten. Hun gereedschap bestaat uit een wok, een batterij grote scheppen, soeplepels en gevaarlijke messen. Voor het kookproces kan met gas uit grote gasflessen een loeiheet vuur gestookt worden. Men heeft een indrukwekkende verzameling felgekleurde kruiden en groenten in smoezelige potjes en bakjes. Het vlees lijkt voornamelijk uit kip te bestaan, dat voorafgaand aan verwerking in de wok met grof geweld in hompen gebeukt wordt.
Eenmaal geïnstalleerd kan het streetfood-spektakel beginnen. In rap tempo worden, na het plengen van een plons olie in de wok, alle registers opengetrokken. Bijna ongeïnteresseerd plunderen zij met hun blote handen de volledige inventaris kruiden, groenten en vlees totdat de wok op overlopen staat. Recept? Hoezo? Ben je gek joh, smijt maar raak lijkt het devies te zijn. Het omroeren geschiedt niet zachtzinnig en er vliegen stukken uit de wok op hun tafel en op straat. Soms worden gelanceerde brokken opgeraapt van tafel en opnieuw in de wok geworpen. Vaak staan die kerels blootsvoets te werken wat mij erg onsmakelijk voorkomt. Als de hele brei in de wok staat te borrelen, kan de verkoop beginnen, een schep van die hete troep in een bakje en/of een krant en de klant kan zijn maag op sterkte testen. Toch heeft dit op mijn spijsvertering een behoorlijke impact. Bijna als een slaapwandelaar haast ik mij dan naar de koelkast en grijp daar wat zaken bij elkaar om mijn ronkende maag tot stilte te manen.
Toen ik nog verantwoordelijk was voor een bedrijf dat snacks produceerde waren we uiterst benauwd voor een bezoek van de Nieuwe Voedsel en Waren Autoriteit. In mijn bedrijf werd niet op blote voeten gewerkt, werd er niet op de vloer gemorst en droeg men haarnetjes, smetteloze werkkleding en handschoenen; toch bleek er altijd na zo’n bezoek ruimte voor verbetering te worden gerapporteerd. Vraag is nu wat de ideale situatie is, daar ben ik nog niet uit.
Om aan de kant van de Emerparklaan staan te kokkerellen tijdens het spitsuur is avontuurlijk en tegelijk levensgevaarlijk, als je ziet hoe daar sommige automobilisten met het Verstappensyndroom het asfalt onveilig maken. Nee dus, dank u wel, dan maar naar Appie of de Aldi voor een bevroren kant-en-klaarmaaltje. Facebook, bedankt voor het kijkplezier…
